Ik heb wel eens eerder 2C-B gedaan, maar omdat ik ooit een hele nare ervaring had met wiet (lekker cliché “papa ik heb iets soms gedaan kan je me halen” idee) ben ik afgelopen keren uiterst voorzichtig geweest en heb ik het eigenlijk niet helemaal volledig meegemaakt. Psychedelica waren altijd de drempel waar ik nog overheen moest, om mijn eigen angsten onder ogen te zien en meer in vrede te zijn met mijn lichaam en geest. Dit hoeft niet voor iedereen zo te zijn, maar voor mij was dit wel zo.
Door Tequila
Het plan was om op een zaterdagmiddag met mijn beste vriendin naar het Amsterdamse Bos te gaan, als het niet zou regenen. Na 16:00 was het bewolkt met hier en daar wat zonnestraaltjes, dus we besloten om met ons ietwat katerige hoofd te gaan en het aan te kijken.
Rond 17:30 waren we bij het bos beland. Ik had een liter water mee, vuilniszakken om op te zitten (de grond was nog heel nat), twee bananen en een bakje met bosbessen. We besloten meteen 1 pil van 20 mg in de tunnel er naartoe in te nemen, omdat het nog wel even zou duren voordat de effecten zouden opkomen. Dit is een redelijk normale dosis, maar voor een beginneling misschien net even iets too much. Vrolijk pratend liepen we de weg af het bos in, op zoek naar de geitenboerderij.
Bij aankomst bleek de boerderij net te zijn gesloten. We liepen over een smal paadje eromheen naar een klein doolhofje met houten uitkijkpost. Daar aangekomen draaide zij even een jointje. Ik merkte langzaam wat lichte tintelingen in mijn buik ontstaan. De omgeving was mooi en de zon begon net te schijnen. Het groen bleek ineens feller en mooier dan normaal. Samen keken we naar spelende kippen en geiten in de verte. Het was fijn.
Amsterdamse bos
Langzaam waanden wij ons door het bos. Het bos was mooi groen en langs de paden groeiden hier en daar wat plukken fluitekruid en daslook, met mooie geurende witte bloemetjes. We waren er behoorlijk door gebiologeerd. Een beetje ruiken en voelen en vervolgens op zoek naar een bankje om een beetje te blowen. Eenmaal aangekomen bij een bankje gingen we zitten en keek ik naar de grond. Opeens voelde ik een vlaag door me heen gaan, alsof ik net iets teveel MDMA had gedaan. Mijn ogen hadden moeite met focussen op de grond. Ineens zag ik het. De vloer begon langzaam te kolken als water, alsof er overal hele kleine putjes in de grond zaten waar alles al ronddraaiend naartoe ging. Als ik knipperde was het weg, waarna het twee seconden later weer begon. Wat was dat vet, maar ook een beetje scary. Ik wist niet zo goed wat ik hierna kon verwachten, als dit pas het begin was. Het pad waar ik naar keek kantelde vervolgens schuin naar beneden. Ik probeerde me niet meer te focussen op de grond, maar even wat water te pakken. M’n handen voelden klam en tintelig en ik kon even niet zo goed inschatten hoe ver iets van mijn hand af was. Ik besloot niet te blowen, mijn vriendin wel. Zij merkte nog helemaal niets. We stonden op en vervolgden onze wandeling.
Na een halfuurtje merkte ik de “body load” opkomen. Zwaar gevoel in mijn buik, zweten, het heel warm hebben en het lopen werd vermoeiend. Ik deed mijn regenjas uit en probeerde kalm te blijven. We gingen langzaam lopen en het briesje deed me kalmeren. Het leek er bijna op alsof het lopen ervoor zorgde dat de visuals minder werden, omdat je dan toch al beweegt. Dit vond ik een beetje jammer.
Bankje
We liepen het pad af en kwamen terecht bij open grasveld naast een meertje. We besloten opnieuw op een bankje te gaan zitten. Mijn vriendin merkte nog steeds niks, terwijl we al dik anderhalf uur verder waren. Ik vond het best bizar, aangezien ze veel lichter en toch langer is dan ik. We schelen minimaal 10 kilo. Ze besloot nog een beetje te blowen en nam een tweede pil bij. Zij had dit vaker gedaan en had hier dus meer ervaring mee. Ik zat naast haar in kleermakerzit en besloot te kijken of de besjes te eten waren. Ik verbaasde me over hoe makkelijk ik kon eten. Ik vond ze erg lekker. Tevreden keek ik naar het gras.
Dit was het moment “when shit got real”. Ik zag dat er tekeningetjes, een soort doodles, zich begonnen te vormen op het gras. Het leek alsof er een soort dekentje overheen lag met allemaal net iets donkerdere tekeningen. Varens, krulletjes, oogjes, gezichtjes… Ze bewogen allemaal langzaam. Als ik het wilde, zag ik ze golven als een zee. Als ik het niet wilde, waren ze statisch. Als ik omhoog keek naar de lucht, zag ik een soort gekleurde banen mee omhoog lopen, als een soort hele brede regenboog. Ik vond het bizar vet. Ik heb hier wel 20 minuten naar lopen staren en mijn vriendin gezegd hoe vet ik het wel niet vond. Na een paar huppels door het gras zijn we verder gelopen.
‘Doodles in het gras’
Doodles
Na een poos vertelde ik haar over dezelfde doodles die zich ook op het pad vormden terwijl we liepen. Eindelijk begon zij ze ook te zien. De zon ging onder en brak eindelijk een beetje door. Dit gaf een magische touch aan het bos. We keken samen richting de stralen en zagen het bos in de verte helemaal tot leven komen. Ik was intens blij dat we dit moment samen allebei trippend ervaarden. Giechelend liepen we verder.
Na te hebben geplast achter een boom gingen we op zoek naar de uitgang. We waren allebei wel overtuigd dat we stilletjes in haar huis verder wilden trippen. We gingen zitten op een betonblok ergens aan de rand van het bos en aten en dronken de laatste dingen op. Nog even kijkend naar het pad viel mij opeens op dat alle boomstammen aan de voet bewogen, alsof ze aan een waterbed vastzaten. Dit was echt een supervet effect. Mijn vriendin zat ook eindelijk goed in haar trip. We besloten een bushalte te zoeken. Met pure toeval vonden we er eentje met een bus direct naar haar huis toe. We stapten in en probeerden normaal te doen. De busreis was veel te intens, maar gelukkig niet lang. Ik was blij dat ik eruit mocht.
Avond
Om 20:30 kwamen we aan bij haar thuis. Zij was nog behoorlijk in haar trip. Ik bijna niet meer. Ik besloot een half pilletje bij te nemen. De effecten ervan merkte ik binnen een kwartier. Opnieuw een hele golf aan body load met bijkomende misselijkheid. Dit was niet fijn. Ik bleef rustig en liet de stof zijn werk doen.
Na nog een kwartier begon ik weer goed te hallucineren en verdween het lichamelijke gevoel. We lagen samen op bed en keken naar haar gebobbelde plafond. Ik heb hier echt een uur naar gestaard. Ik zag de meest levensechte visuals. Slangetjes die door de bobbeltjes heenkropen, varens die als doodles het plafond vulden, een regenboogaura die zich om de randjes heen vormde, het hele plafond ademde en ik vond het helemaal geweldig. Het is geen moment eng geweest. Ik had alles onder controle. We luisterden muziek, hadden drie intense lachkicks en speelden met knuffeltjes. We hebben nog een poos behoorlijk hard getript op het rooster van de boombox, waar allemaal groen-roze driehoekige patroontjes in vormden en bewogen. Het was geweldig.
Na-effecten
Rond 23:00 / 23:30 verdwenen de hallucinerende effecten en praatten we nog even na. Het idee om nog iemand in de club op te zoeken schrapten we. Ik had zin om te slapen en ik luisterde naar mijn gevoel. Ik zei haar gedag en liep een kwartiertje naar mijn huis. Veel meer dan een beetje een lichamelijke buzz voelde ik niet. Ik ben rond 00:15 in bed gedoken. Ik kwam niet makkelijk in slaap en had ondanks mijn moeheid nog veel energie. Toch heb ik 7 uur geslapen.
De volgende dag werd ik wakker zonder kater en heb ik moeiteloos 9 uur gewerkt achter de toonbank. Ik heb toen met plezier dit tripreport geschreven, om deze ervaring te delen met anderen, maar ook om mensen in te lichten over de voor- en nadelen van deze drug.
Conclusie
2C-B is met een normale tot stevige dosis geen kattenpis. Zorg er ten alle tijden voor dat je het met iemand doet die hier behoorlijk wat ervaring mee heeft. Eigenlijk zou je een nuchtere tripsitter erbij moeten hebben, alleen kan ik me voorstellen dat die persoon het behoorlijk weird of saai vind om de trippers te aanschouwen. Daarbij is de tripsitter een schakel naar de normale realiteit. Dat kan soms een miscommunicatie of vervelende situatie creëren, maar tijdens moeilijk momenten is het wel weer erg handig en fijn om iemand erbij te hebben die kan helpen.
De visuals kunnen levensecht zijn (in tegenstelling tot mijn vorige trips). Dit heb ik persoonlijk als heel erg tof ervaren. Ik heb niet het idee dat je heel slecht kan gaan op dit goedje (mits je een normale dosis neemt die bij jouw lichaam en geest past!). De trip is heel blij en heeft een positieve ondertoon. De lichamelijke effecten kunnen negatief zijn en behoorlijk vervelend. Blijf hierover communiceren (ook als je dit lastig vind). Ik vond eten en drinken gewoon kunnen en zelfs fijn. Het kan zijn dat je een droge mond krijgt. Neem altijd water mee voor de zekerheid als je ergens heen gaat.
Het fijnste vind ik dat ik alles heb onthouden, in tegenstelling tot bijvoorbeeld MDMA. Ik ben nooit echt zo van de wereld geweest dat ik dingen niet meer wist. Houdt minimaal een maand tot zes weken aan waarin je niets doet om je lijf en geest te herstellen. Ik kan me voorstellen dat deze drug totaal niet iets is als je het alleen doet. Het delen van de visuals geeft een enorme verbondenheid. Ik denk dat ik dit momenteel als mijn lievelingsdrug beschouw, ondanks de lichamelijke ongemakkelijkheden.
De drug krijgt van mij een 8,5!
Geef een reactie