Ik heb een periode gehad dat ik klaar was met school en geen werk had. Ik voelde me in die periode niet heel geweldig. Het enige wat ik deed was feesten, afterparties en dagen van huis blijven. Uiteindelijk ben ik daardoor in een psychose beland.
Door Anoniempje
Na een feest ging ik door naar een afterparty bij iemand thuis. Ik was dus al een dag wakker en had ook speed op. Ik had al een klein beetje last van paranoïde gedachten. Eenmaal op de after aangekomen maakte ik een nogal domme keuze. We namen we rond 11:00 uur ’s ochtends LSD, ongeveer anderhalve zegel.
Niet lang nadat de eerste effecten merkbaar waren begon ik me in de ruimte niet fijn te voelen. Ik kreeg het gevoel dat mensen me aan zaten te staren en het over mij hadden. Door het gebruik van mijn mobiel hoopte ik wat afleiding te krijgen. Na een tijd trok ik het daar echt niet meer en ben ik rond gaan lopen in het pand en ergens gaan uitrusten op een trap.
Ik was de weg kwijt
Nadat ik eventjes in mijn eentje heb rondgelopen, heb ik moeten appen op welke verdieping de kamer zat omdat ik de weg volledig kwijt was geraakt. Het was een oud ziekenhuis dus alles leek op elkaar. Eenmaal terug heb ik het in de kamer ongeveer vijf minuten volgehouden. Toen ben ik op het bed in de gang gaan zitten. Twee mensen kwamen naar mij toe om te vragen wat er aan de hand was. Ik kon het niet echt duidelijk verwoorden. Gewoon dat ik me niet fijn voelde. Na een tijd ging ik op iemands bed liggen. Toen hoorde ik de muziek vanaf de andere kamer en dacht ik: ‘fuck dit’. Ik ben weg hier.
Het station vinden ging iets moeilijker dan verwacht. Het kaartlezen ging niet heel subtiel meer. Eenmaal bij het station aangekomen begon ik een beetje tranen te krijgen en me down te voelen. Ik gok dat dit in de middag rond 15:00 uur was. En toen ik in de trein zat ging het helemaal de verkeerde kant op. Vanaf dit moment heb ik ook werkelijk geen tijdsbesef. Hoe ik thuis ben gekomen? Geen idee..
De controle verloren
Alles ging vrij automatisch en ik wist de weg ondanks dat ik ‘de weg kwijt was’. Ik had het gevoel dat ik in een soort trance of hypnose raakte. Die trance zorgde ervoor dat ik met de gedachten zat dat ik een aantal dingen in mijn leven moest gaan rechtzetten. Ik heb twee mensen geappt met bepaalde verhalen die ik voor mezelf houd. Het raarste daaraan was dus dat het echt als een trance voelde. Het voelde alsof ik de controle niet echt had over wat ik schreef. Als ik naar me scherm keek zag ik die tekst helemaal oplichten, terwijl alles eromheen wazig was. Dat was het eerste bericht. Eenmaal wat later op de reis, in de bus, was ik het tweede appje aan het sturen toen ik emotioneel werd. Het voelde echt als opdrachten die ik per se moest uitvoeren. Soms schreef ik in een seconde een hele lap tekst en soms kon ik amper wat verzinnen.
Eenmaal thuis aangekomen had ik aan mijn ouders opgebiecht over mijn drugsgebruik en een aantal andere dingen waar ik al een tijdje mee zat. Het ging steeds meer de verkeerde kant op met mij. Ik probeerde met mijn familie te communiceren maar moest over elke zin vrij lang nadenken. Er ging van alles in mijn hoofd rond en het was gewoon niet meer te volgen. Later gingen de gesprekken wat dieper en werd er meer doorgevraagd. Ik kon hier vrijwel geen antwoord op geven, of het duurde tien minuten voor ik een antwoord gaf. Er bleven bepaalde woorden en zinnen in mijn hoofd hangen die ik best vaak herhaalde.
Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat mijn familie mij zat was. Alles wat tegen mij gezegd werd snapte ik niet, of ik vatte het op een andere manier op. Ik dacht dat het mijn opdracht was om aan positieve dingen te denken. Elke keer als ik dat even niet deed, werd de sfeer anders. Mijn gezichtsveld werd donkerder, duisterder. Mijn kat begon me heel eng aan te kijken. Als ik dan weer aan iets positiefs dacht dan werd de sfeer juist weer beter.
Verbonden met de televisie
De tv stond aan, en volgens mij herkende ik Gordon op het scherm. Ik had het gevoel alsof ze een live-reportage van mijn hartslag lieten zien. Hoe minder ik aan positieve dingen dacht, hoe meer mijn hartslag achteruit ging. Ik kreeg steeds meer rillingen door mijn lichaam heen, wat weer minder leek te worden als ik aan positieve dingen dacht. Ook dan hoorde ik commentaar op de tv zoals bijvoorbeeld “oh wat een redding” alsof ik mijn leven net gered had. Het voelde alsof ik moest vechten voor mijn leven.
Ik begon het vertrouwen in iedereen kwijt te raken. En vanwege de rillingen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ik denk dat dit rond 21:00 uur was, maar ik had nog altijd geen besef van tijd. Ik zat nog steeds met dat positieve spel in gedachten, en zat in de auto continu met duizenden dingen in mijn hoofd.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen zou mijn hartslag getest worden met een apparaatje. Ik vertrouwde het niet en werkte niet mee omdat ik dacht dat ik met dat apparaat dood ging. Toen zijn we uiteindelijk weer in de auto terug naar huis gegaan.
Ik wilde de auto niet uitstappen en zat met mijn gedachten ergens anders. Uiteindelijk werd ik uit de auto gehaald. Ik zat ongeveer een kwartier in de keuken toen ik ineens mijn huis uit wilde rennen, wat gelukkig mislukt was. Daarna ging datzelfde spel met die positieve gedachten nog een aantal uur door. Elke keer als mijn pa zei: “ga naar boven, in bed liggen”, was dat getimed in een negatieve vibe, waardoor ik elke keer dacht dat ik in een doodsbed terecht zou komen, en dat ik zou moeten overleven door snel aan positieve shit te denken.
Ik dacht dat familieleden, inclusief onze kat, mijn gedachten konden lezen
Overigens dacht ik dat familieleden, inclusief onze kat, mijn gedachten konden lezen. Ik was daar zoveel mee bezig, dat het zeker wat uren geduurd heeft voordat ik uiteindelijk echt mijn bed in ben gegaan. In mijn gedachten moest ik bepaalde dingen nog vertellen voordat de rillingen in mijn lichaam minder werden (gek genoeg gebeurde dat ook). Ergens in de ochtend begonnen mijn hersenen pas een beetje leeg te raken waardoor ik eindelijk in slaap viel. Dit was een uurtje of 04:00 / 05:00. In de tussentijd heb ik een hoop dingen opgebiecht die mij al een tijdje dwars zaten. Ook gebeurtenissen uit mijn verleden.
Behandeling laat op zich wachten
Ik heb hier achteraf echt goed over nagedacht en was best wel in shock wat er allemaal gebeurd is. Tijdens die dag vertrouwde ik niks en niemand meer. Het leek ook een soort van een schreeuw om hulp. Ik heb twee dagen later bij de huisarts een gesprek gehad en werd doorverwezen voor een gesprek bij Jellinek.
Ik werd in een wachtrij van twee maanden gezet. Toen ik daar eenmaal aankwam had ik zoiets van ja.. Ik voel me al een stuk beter en heb hier echt geen zin in, ook al was het misschien wel handig. Dus daar ben ik ook niet mee in verder gegaan. Ik ben naar mijn mening ook vrij goed van deze gebeurtenis afgekomen. Het had misschien wel een stuk erger kunnen aflopen.
Ik was daarna een tijd gestopt met feesten en drugs. Na een tijdje ging ik weer rustig aan naar feesten. Hier heb ik op gegeven moment toch weer speed gebruikt. (EDIT: gebruik van speed verhoogt de kans op een (terugkerende) psychose)
Te vaak dagenlang wakker
Psychedelica was ik wel helemaal klaar mee. Ik ben alsnog een paar keer goed gaan nadenken en ik ben steeds meer gaan minderen en pakte steeds meer rust. Ik ben misschien ook wel een vrij eigenwijs persoon en wil altijd zelf proberen alles op te lossen. Psychiaters of wat dan ook zie ik gewoon niet zitten. Destijds zat ik elk weekend te feesten en ging ik elk weekend afterparties houden. Ik ben te vaak meerdere dagen wakker geweest. Daar moest echt wel een keer een eind aan komen. Deze gebeurtenis heeft daar voor gezorgd. Dat is toch wel een heel positief iets eraan.
Ik heb een aantal maanden geleden een zeer bijzonder persoon leren kennen door wie ik ook een hoop na heb gedacht over van alles en nog wat. Die persoon heeft mij een hoop zelfvertrouwen en inspiratie gegeven. Ik zal dit ook doorsturen. Dus hierbij: Thank you so much
Trots op mezelf
Sindsdien gebruik ik vrijwel geen drugs meer, waarmee ik binnenkort waarschijnlijk helemaal klaar ben, gooi ik een hoop opgepropte emoties eruit en praat ik met mensen als ik mij niet fijn voel.
Ik voel mij op dit moment al honderd keer beter dan een half jaar geleden. Ik begin steeds vrolijker en opener te worden. Ik werk tegenwoordig ook fulltime en lijk eindelijk alles op orde te krijgen. Ook vind ik het echt tof dat er een hoop mensen zijn die mij helpen, waarbij ik dingen kwijt kan en vind ik het echt tof om te horen dat mensen trots zijn op hoe ik nu ben en aan het veranderen ben.
EDIT VAN MODERATOR: De oorzaak van psychoses is nog niet helemaal wetenschappelijk opgehelderd. Het lijkt erop dat perioden van zwaar emotioneel leed zo’n psychologische staat kunnen opwekken. Sommige mensen hebben een genetische variatie die de kans op een psychose vergroot. Drugsgebruik verhoogt eveneens de kans op een psychose. Met name stimulanten (zoals speed), cannabis (vooral THC-rijke en CBD-arme wiet) en psychedelica staan bekend om het risico op psychose. Maar downers zoals alcohol en GHB kunnen eveneens bijdragen aan het ontstaan van een dergelijke stoornis.