Afgelopen zomer had ik voor de tweede keer in mijn leven een ontzettend nare ervaring met LSD. Ik heb soms nog wel eens paniekaanvallen als ik aan de trip denk.
Lees ook de basisregels voor psychonauten
Ik was naar een meerdaags festival in Nederland gegaan en ik besloot daar LSD te nemen. Een lichte dosis van rond de 100 microgram vond ik altijd het fijnst op festivals, makkelijk te handelen, dacht ik. Het was niet de eerste keer dat ik tripte. Ik had al veel vaker LSD genomen, maar ook wel eens 2C-B of paddo’s.
Milde trip
Het was een mooie zonnige dag toen we bij de tent de zegels namen. Op het moment dat de eerste effecten begonnen, liepen we naar het festivalterrein. Het was een milde trip maar alsnog hartstikke boeiend. We lagen bijvoorbeeld een half uur in een deuk toen we een frietje probeerden te eten. Dat ging echt voor geen meter.
De hele middag heb ik heerlijk genoten van de muziek en veel lol gehad. De echte goede artiesten zouden ’s avonds pas spelen dus we besloten aan het begin van de avond nog een dosis bij te nemen. Het was ondertussen rond 03.00 uur ’s nachts en de muziek zou een uur later uit gaan. Maar ik was nog vol aan het trippen.
Negatieve spiraal
Ik begon moe te worden en wilde dat de trip zou stoppen zodat ik zo kon slapen. Opeens zag ik de spiraal van gedachten voor me van de vorige keer dat ik een nare trip had gehad. Ik bedacht me nog, ‘oh ja zo ging ik de vorige keer bad’. Maar ik tripte helemaal niet zo hard meer, dus er kon niet zoveel gebeuren. Ik wist mezelf nog uit de spiraal te houden, maar de trip was natuurlijk nog lang niet voorbij.
Toen de muziek uit ging begaven we ons naar de tent. Ondertussen in mijn hoofd was ik alle mogelijke scenario’s aan het afspelen hoe ik toch de controle zou verliezen. Ik dacht straks raak ik iedereen kwijt, kan ik mijn tent niet vinden en loop ik in paniek over de camping.
“Tegen mijn vrienden zei ik liever niks. Straks zouden zij ook bang worden”
Gelukkig lukte het om de tent te bereiken en nog even na te chillen. Er kon niks fout gaan, dacht ik nog. Ondertussen raakte ik steeds dieper in een negatieve spiraal. ‘Als ik gewoon in mijn tent ga liggen. Ga het gewonnen uitzitten en dan komt alles weer goed’, zei ik tegen mezelf. Tegen mijn vrienden zei ik liever niks. Straks zouden zij ook bang worden.
Wat waren überhaupt mijn opties? De EHBO-post had misschien wat pillen om me te kalmeren, maar dat was echt niet nodig, dacht ik, ‘het gaat niet zo slecht’.
Zo lag ik een paar uur in mijn tent te piekeren. Ik probeerde te slapen, maar het werd allemaal niet beter. Ik ging af en toe maar een jointje roken, gewoon om wat te doen te hebben. ‘Wat kan er nou misgaan’, bedacht ik me steeds. Maar toen ik me dat serieus ging afvragen, werd het pas echt erg. ‘Wat als ik erin blijf hangen? Wat als ik in een delirium kom, en mensen vermoord, zelfs mensen waar ik veel om geef?’
Naar de EHBO
Ik kreeg allemaal beelden in mijn hoofd, alsof ik in de toekomst kon kijken en het allemaal al aan het gebeuren was, vergelijkbaar met de vorige keer dat ik een nare tripervaring had. Ik werd wanhopig. Wat ben ik aan het doen? Ik maak levens kapot met mn koppigheid, en dat van mezelf ook. Hoe kom ik hier ooit nog uit? Mijn enige optie was de EHBO, zo leek het. Ik moest accepteren wat er aan de hand was. Ik werd gek en ik moest opgenomen worden. Daar was ik van overtuigd.
Bij de EHBO vertelde ik dat ik LSD op had en niet kon slapen en heel bang werd van mn gedachten. Daar vroegen ze me of ik vaker een bad trip heb gehad, ik vertelde ze dat ik dat inderdaad had meegemaakt. Ze vroegen me wat er toen was gebeurd, dat wist ik niet precies zei ik. Ze maakten een plaatsje voor me klaar om te liggen. Toen brak de hel los in mn hoofd.
“Wat nou als het allemaal niet echt is”
Wat nou als al die tijd tussen de trips niet echt is, en ik nog steeds in een waanbeeld zit van die eerste nare trip? Wat als ik die eerste trip dodelijk verwond ben geraakt maar in de trip mn dood niet wilde accepteren maar dat ik er nu eindelijk achter kom? Ik durfde niet te gaan slapen omdat ik ervan overtuigd was dat ik dan dood zou gaan. Ik was er in elk geval van overtuigd dat mn leven voorbij was. Of ik zou de rest van mn leven in een instituut zitten of ik zou dood gaan. Ik dacht ook dat ik al in een instituut zat en toestemming tot euthanasie moest geven omdat ik compleet geen idee had waar ik echt was.
Een zekere dood
Toen ik werd opgehaald bij de EHBO-post, na wat voor mij een eeuwigheid leek, wilde ik niet meer weg. ‘Deze plek is de enige plek waar ik geen schade kan toebrengen aan mezelf, of aan de mensen om wie ik geef’, dacht ik bij mezelf. Bij de EHBO vertelden ze me dat ik langs de huisarts kon gaan voor wat kalmeringspillen om te kunnen slapen die avond.
Voor mij klonk dat alsof ik toestemming moest geven om voor mijn eigen dood. Die pillen slikken zou het laatste zijn wat ik nog deed, daar was ik van overtuigd. Ik wilde niet dat ik al die nare dingen zou gaan doen. Dat ik iemand pijn zou doen die me lief is. Ik kon maar beter sterven voordat ik zoiets deed.
Toch weer wakker
Thuis heb ik met een kopje thee een film gekeken uit mijn jeugd als afsluiting van mijn leven dacht ik. De volgende dag werd ik gewoon wakker. Verbaasd, en versuft. Ik heb na deze trip lang last gehad van het niet kunnen accepteren van de realiteit. Ik had last van nachtmerries, of ik kon slecht slapen.
Ik kan dit wel de ergste ervaring noemen die ik ooit in mn leven heb meegemaakt. Ik ben nu ook voorgoed gestopt met psychedelica. Ik heb vaker nog last gehad van paniekaanvallen dat ik dacht dat ik nog in een trip zat.
Geef een reactie