Via het darkweb heb ik een zakje MDA op de kop getikt. Een intiem thuisfeestje lijkt het geschikte scenario voor deze drug, de voorloper van de intens beroemde ‘love drug’ MDMA.
Soms, als je een flinke xtc-pil hebt geslikt, dan zie je ineens een tafel in het niets oplossen. Mensen lijken zonnebrillen te dragen die je niet van hun hoofd kan pakken, omdat ze er niet zijn. Al jaren hoor ik mensen zeggen dat zulke hallucinaties ontstaan omdat MDMA in het brein wordt afgebroken tot MDA, een stof die volgens de overlevering psychedelischer zou zijn.
Er is alleen een probleem met die theorie. Ik geloof er geen snars van.
3,4-methyleendioxyamfetamine (MDA) werd al in de jaren ’60 gebruikt. De drug is nooit heel populair geworden. Maar toentertijd was het middel in welingelichte kringen beroemd vanwege de extra empathie die je ervan krijgt, en een gevoel van sociale verbintenis. Het zou een geschikt middel zijn voor psychotherapie, maar vooral om seks intenser mee te beleven.
MDA is geen klassiek tripmiddel. Het is niet zodanig psychedelisch dat je van klein beetje van de drug, gevormd in je brein terwijl je spacet op een andere, al complete voorwerpen bij elkaar gaat hallucineren.
“Deze hallucineermythe is de belangrijkste reden dat ik MDA eens wil proberen
Het klinkt misschien een beetje gek, maar deze hallucineermythe is voor mij de belangrijkste reden dat ik MDA eens wil uitproberen. Als ik mijn eigen brein heb ondergedompeld in dit middel, dan kan ik met zekerheid zeggen of je er extreem van gaat trippen, toch?
Na lang twijfelen heb ik voor veel te duur een klein zakje van het spul vanuit Canada geïmporteerd. Een intiem thuisfeestje lijkt vervolgens een goede gelegenheid om theorie in praktijk te brengen. Een paar vrienden hebben wat goede speakers de keuken van een studentencomplex in gesleept. Er komen hooguit 30 man op af: allemaal bekenden van elkaar. Het is supergezellig.
Thuis heb ik twee capsules gemaakt met daarin respectievelijk 70 milligram en 50 milligram MDA. Op een van de capsules plak ik een stickertje, zodat ik ook ter plekke nog weet welke van de twee capsules degene is met de hoogste dosering. Mijn idee is om eerst 70 milligram te nemen, te kijken wat dat doet, en daarna besluiten of ik nog een supplement wil nemen van 50 milligram MDA.
Ik begin me een beetje warm te voelen
Ongeveer een half uur na inname begin ik heel subtiel de eerste effecten te voelen. Mijn lichaam voelt een klein beetje warmer. Het is een beetje gek, maar het lijkt net alsof mijn ogen dieper in hun kassen liggen, alsof ik van een afstandje aan wat draadjes trek die mijn ogen laten ronddraaien. Als ik mijn ogen probeer te bewegen dan gaat dat ietsje moeizamer en met wat meer vertraging dan ik gewend ben als ik niks heb gebruikt. Niet dat je iets aan die uitleg hebt. Maar ik vond het wel opmerkelijk.
Pas een uur na inname beginnen de effecten zich echt te ontwikkelen. Ik voel me echt een stuk warmer, maar vooral wazig. Gelukkig heb ik nog wel even de tegenwoordigheid van geest om in de kladblokapp van mijn telefoon wat kernwoorden te noteren van wat ik precies voel. Maar man, wat is dat even schrikken. Heel mijn telefoon is wazig. Ik kan bijna niet lezen wat ik typ.
Het voelt alsof ik tien minuten aan het typen ben. Maar nu ik de volgende dag terugkijk zie ik vijf regels tekst staan, en mijn telefoon is niet eens zo breed. “Maag voelt leeg en een beetje draaiend”, staat er bijvoorbeeld. Tja, hoe leg je dat verder uit. Destijds vond ik het een goede beschrijving van de bodyload. Maar hoe je maag ‘draaiend’ kan voelen, ik kan het je eigenlijk niet echt vertellen. Dus je moet het er maar even mee doen.
Ik kijk nieuwsgierig naar de beschilderde muur. Bewegen er al dingen die eigenlijk stil moeten blijven staan? Inderdaad. Er zijn wat inspirationele teksten op de muur gekalkt, zoals een pijltje dat omhoog wijst en ‘free air’ zegt. Als ik me heel erg concentreer, dan zie ik wat lijntjes heel voorzichtig verschuiven. ‘Wow, MDA is inderdaad een klein beetje psychedelisch!’
Ondertussen ben ik best aan het spacen. Ik voel me een beetje wazig. Het is lastig om me te concentreren op specifieke gedachten. Mijn ogen voelen nog steeds alsof ze diep in hun kassen liggen. Ik weet het, dat is niet zo. Toch voel ik het.
De welbekende empathie komt aankloppen, zoals je dat ook kan voelen bij vergelijkbare ‘entactogene’ drugs, zoals MDMA. Ik voel me sociaal en emotioneel verbonden met andere mensen. Maar dit keer is het meer een gevoel. Ik ben niet heel praterig, juist een beetje naar binnen gekeerd.
Toch ben ik onder de indruk wat een relatief klein beetje, 70 milligram slechts, al met mij doet. Dit spul is echt een tikkie potenter dan haar dochter MDMA. Mama MDA is ook wat trager. Het duurt wat langer voordat ze op snelheid is, maar blijft dan ook wat langer doorgaan. Dat is op zich wel fijn. De piekeffecten blijven een uurtje of 2 – 3 aanhouden. Daarna is het grootste deel van het fijne, warme en sociaal-empathische gevoel verdwenen. De stimulatie, waarvan je wakker blijft, gaat nog iets langer door.
Tijd voor de tweede capsule
Dus is het tijd om de tweede capsule erin te gooien. De wazigheid komt weer terug. Mijn gevoel is weer wat meer naar binnen gekeerd. Kennelijk is de opslagcapaciteit van mijn geheugen ook een stuk verminderd, want dit deel van de space kan ik toch echt een stuk moeilijker beschrijven.
Ik weet nog wel dat ik op een gegeven moment met één andere danser op de vloer ben achtergebleven. De rest zit op de bank uit te puffen of zit buiten aan een joint te hijsen. Van de gelegenheid maak ik even gebruik om volledig uit mijn plaat te gaan. Met grote sprongen dans ik nogal vreemd over zoveel mogelijk centimeters van de keuken, die nu even dienst doet als dansvloer. Hoe gekker hoe beter.
Ik had het eerst niet zo gemerkt, maar ik blijk best wat energie in me te hebben. Van al dat gespring van hot naar her word ik niet echt moe. Ik voel ook niet echt een uitzinnigheid; een borrelende energie die eruit moet. Ik voel me gewoon warm en chill, zelfs een beetje loom. Maar als het moet, dan kan ik wel die borrelde energie ergens vandaan toveren.
Tegen het einde van het feestje kan ik nog lang niet slapen. Maar het openbaar vervoer rijdt nog niet. Gelukkig rijdt er wel een mede-feestganger in de richting waar ik woon. Als ik vraag of mee kan rijden blijkt dat geen enkel probleem te zijn. Mooi. Anders had ik meer dan een uur in een bushokje moeten wachten.
De volgende dagen
Pas tegen het middaguur weet ik een paar uurtjes slaap mee te pakken. Dat is misschien maar beter, want ik moet morgen werken. Als ik de dag ervoor mijn ritme compleet verpest met de hele middag doorslapen, dan kom ik op een later moment in de problemen.
Als ik maandagochtend op mijn werk verschijn, valt de ‘dinsdagdip’ reuze mee. Ik ben niet emotioneel, maar wel een beetje gestrest, terwijl ik daar niet een heel goede reden voor heb. De hele dag ben ik een beetje misselijk, al zou ik het niet meer als een ‘draaiende maag’ willen omschrijven, zoals ik in mijn telefoon teruglees. Het is wel wat moeilijker om me te concentreren. Mijn aandacht schiet alle kanten op.
Eindconclusie en vergelijking met MDMA
Om het even duidelijk op te schrijven: je gaat niet ineens superhard hallucineren van MDA. Maar je krijgt er wel een klein beetje visuals van. Dan moet je wel echt oplettend trouwens, anders kijk je er voorbij. Kleuren zijn misschien wat feller, lijntjes gaan heel lichtjes bewegen en je ziet wat wazig.
Op sociaal vlak doet MDA ook wel wat. Het verhoogt het inlevingsvermogen en een gevoel van sociale verbintenis enigszins. Maar de wazigheid van de space maakt het ook wel moeilijk om lange gesprekken te houden over een bepaald onderwerp. Andere stimulanten zijn misschien meer geschikt om een lange monoloog te houden.
Als je ooit MDMA hebt geprobeerd, dan snap je wel waarom die drug veel populairder is geworden. MDMA heeft iets magisch. Alle ingrediënten zijn gewoon precies goed. Het geeft een soort uitzinnige euforie, met een flinke dosis energie om te doen wat je wil. Het geeft een intens kalmerende emotionele helderheid die je doet verbazen over de eerlijkheid van je eigen uitspraken. En je voelt je zo verbonden met mensen om je heen, dat het zo maar het beginpunt kan zijn van een jarenlange diepe connectie met de mensen met wie je dat gevoel hebt gedeeld.
MDA heeft al die ingrediënten, maar gewoon net wat minder goed afgesteld. Het is wat minder euforisch, wat meer naar binnen gekeerd, wat minder energie, maar wel iets psychedelischer.
Al met al heb ik best een leuke avond gehad. En ik ben blij dat ik eindelijk de mythe op persoonlijke basis kan ontkrachten: je gaat niet spontaan allerlei objecten bij elkaar hallucineren op het moment dat je een beetje MDA in je hersenpan gegoten krijgt.
Geef een reactie