Truffels: leren over jezelf door leegte en wanhoop (tripreport)

Ik nam een flinke bak met 35 gram truffels toen ik alleen thuis was. Tijdens de trip die volgde voelde ik me leeg en wanhopig. Maar ik heb wel veel over mezelf geleerd.

Ik maakte mezelf klaar. Zette mijn telefoon uit, regelde eten en drinken voor tijdens- en na de ervaring, en maakte een comfortabele plek in de slaapkamer. De vorige keren had ik niks voorbereid. Maar nu wilde ik het “goed” doen (dacht ik). Ik keek naar de twee pakjes truffels, en dacht: “Ga ik dit echt doen?”

Ja. Ik ga het doen.

35 gram oude truffels

Een pakje was wat ouder, en de truffels waren al blauwig aan het uitslaan. De eerste keer dat ik ze proefde moest ik lachen om alle mensen die klaagden over de smaak. Ik vond ze eigenlijk best lekker. Een beetje nootachtig, lichtjes zurig… met een milde smaak van paddenstoel. Maar deze keer deed alleen de geur me al kokhalzen. Ik kreeg ze amper weg, en in plaats van voor 35 gram te gaan (wat eigenlijk mijn eerste plan was), besloot ik dat “maar” 25 gram ook wel voldoende moest zijn.

Als eerste effect kwam al snel de misselijkheid opzetten. Ik dacht aan advies van andere trippers: “Als je moet overgeven, houd het niet tegen, het hoort erbij.” Koude rillingen en maagkrampen trokken door me heen, maar nadat de laatste samentrekking van mijn maagwand geweest was voelde ik me… opgelucht.

Ik keek in de spiegel en zag een licht regenboogkleurige rimpeling over mijn huid heen trekken

Ik stond op, keek in de spiegel naar mezelf en zag een licht regenboogkleurige rimpeling over mijn huid heen trekken. De kamer leek een keer in en uit te ademen. Ik was er. Ik had het gehaald. Voor even keek ik aan hoe de trip effecten sterker werden. “Dit is het dan” dacht ik. Ik bekeek het allemaal vrij droogjes. “Dit wordt het moment van de waarheid.”
Zodra ik merkte dat de effecten sterker werden besloot ik naar mijn knusse plekje in de slaapkamer te gaan en het licht uit te doen. Deze keer wilde ik echt volledig in mezelf opgaan, antwoorden vinden… zo diep mogelijk duiken. Met zo min mogelijk afleiding dus.

Voor het eerst merkte ik, naast de visuele hallucinaties, ook sterke auditieve veranderingen. Voornamelijk een soort van zoemen, maar dan alsof het cirkels maakte, rond me, in me, heen en weer, sterker en dan weer zwakker.

De visuals maakten ook cirkels. Overal om me heen. Dunne gestippelde lijnen spreiden zich uit over de donkere muren. Voorwerpen leken op en neer te bewegen, en soms werden ze heel groot en leek ik heel klein. De hele ruimte voelde als thuis, maar toch ook weer alsof ik in een helemaal andere plek was.

Trippen met ogen dicht

Af en toe deed ik mijn ogen maar dicht. De visuals werden er meteen veel intenser van, net zoals wanneer je nog net niet aan het dromen bent en je wel al van alles voor je ziet voordat je gaat slapen, maar dan… gevoed door psylocibine. Maar uit vorige ervaringen wist ik ook dat ik daar niks van zou onthouden. Elke keer was dit namelijk het geval geweest.
En dat wilde ik nu niet. Ik wilde alles bewust ervaren, niet als een soort van meta-droom, maar alsof ik er echt was. Bewust.

Ik had vast mooi moeten vinden wat ik zag, maar het deed me echter niks. Of in ieder geval, niet genoeg.

“Is dit het? Is dit alles?” Dacht ik bij mezelf. “Al deze trucs en onzin ken ik al. Een beetje hout laten golven of lichtjes rond laten vliegen. Is dat nou alles wat er is?” Ik voelde me leeg. Alles voelde leeg. “Waarom doe ik dit eigenlijk? Dit zal me geen antwoorden geven. Laat me meer zien. Laat me zien wat er echt is. Ik wil ver weg gaan. Neem me mee. PRAAT TEGEN ME!”

“Er is geen uitweg. Er is geen ontsnapping. Dit is het leven. Dit is de werkelijkheid. Ieder atoom, iedere cel, iedere planeet of ster zit vast in wat we de werkelijkheid noemen. Je moet het aanvaarden, niet ervan willen ontsnappen.”

“Dit is niet genoeg.” Niets is genoeg.

Even ergens anders kijken

Ik stond weer op en liep terug naar de woonkamer. Ik weet niet precies meer waarom. Ik denk dat ik weg wilde van al die verstikkende gedachten, en wilde kijken of er nog iets interessants was om te zien. Iets wat mijn verwondering zou doen herleven. Maar het omgekeerde gebeurde. Langzaam maar zeker verdwenen alle hallucinaties, en zat ik daar… in een te grote pyjama, in mijn nogal rommelige woonkamer. Zoals normaal, maar toch… net niet zoals normaal.

Ik voelde me gedesillusioneerd en gevangen. Iedere vezel van mijn lichaam voelde dat er geen uitweg was, geen ontsnapping uit de realiteit. Enkel… misschien de dood. Ik realiseerde me dat ik misschien al die tijd voor de verkeerde redenen psychedelica had genomen (voor ontsnapping uit de “wereld” en makkelijke antwoorden), en andere drugs, zoals alcohol, had gebruikt om existentiële pijn te vergeten.

Sorry dat ik je niet respectvol behandeld heb.

“Nee… nee, nee. Sorry.” Fluisterde ik. “Sorry dat ik je niet respectvol behandeld heb. Sorry dat ik zo achteloos was en dacht dat je al mijn problemen kon oplossen. Kom terug. Alstjeblieft.” Yep. Nu klonk ik écht gek.

Een met God

Ik schudde altijd een beetje mijn hoofd bij verhalen van mensen die de paddenstoel als “God” aanbaden, die zeiden dat het aanvoelde als een bewuste entiteit. Maar op dat moment… voelde ik het ook.

Ik voelde me alsof ik een soort van “biosfeer”, een soort van bubbel, samen met deze paddenstoel entiteit was in gegaan. Op dat moment, en in die mindset, voelde het compleet logisch dat ik kon proberen ermee te “praten”.

Maar natuurlijk gebeurde er niks. En zelfs als de paddenstoel inderdaad een bewuste entiteit was die “luisterde”, had het niks gedaan. Soms krijg je niet wat je wil, maar wat je nodig hebt.

Ik voelde me gevangen, hopeloos en ziek van binnen, omdat ik me realiseerde dat er geen enkele plaats in het hele universum was wat me heel zou kunnen maken, wat me op zou tillen, en vervullen van liefde en rust. Mijn lichaam voelde als een gevangenis, mijn huis als een kooi, en zelfs de hele Aarde en het universum voelden als te klein. Alle schoonheid die ik aanbad en najoeg voelde leeg en doods, en ik realiseerde me… dat het universum zelf, op een bepaalde manier, leeg is.

Nooit goed genoeg

Een bloem bestaat niet voor ons. Het is een prachtig iets, maar al die schoonheid is waardeloos en betekenisloos zonder innerlijke liefde. (Maar wat is liefde??)
Voor zo’n lange tijd heb ik gezocht naar andere dingen om me meet compleet te maken. Op zoek naar de schoonheid van het Universum in elke hoek. Bevestiging najagend. Omdat, diep van binnen…
…ik nooit goed genoeg ben.

Het doet alleen maar pijn omdat het resoneert met hoe ik me voel. Ik voel me leeg van binnen, omdat ik constant mijn eigen waarde ontken, mijn eigen gevoelens en liefde voor mezelf.

Ik kan alleen mezelf erkennen als een ander het me eerst geeft. Verdien alleen liefde door een ander. Ik geef anderen wat ik eigenlijk aan mezelf zou moeten geven, en omdat ik me leeg en wanhopig voel… te veel.
Anderen moeten me wel terug geven wat ik hen geef, al is het maar een beetje, omdat dat momenteel de enige manier is waarop ik liefde kan accepteren en een gevoel van eigenwaarde kan krijgen.

Maar hoe kan ik ooit een echte, diepste vorm van liefde aan een ander geven, als ik op die manier afhankelijk ben van hen? Van de liefde die ik terug krijg. Doordat anderen mijn enige “stroom” van liefde zijn, kan ik bovendien ook totaal niet tegen conflict. Ik ben een people-pleaser, omdat ik het nodig heb dat mensen me aardig vinden. Zonder hun bevestiging, ben ik niks.

Maar op die manier kan ik nooit mijn volledige, authentieke, zelf zijn, blijf ik een speelbal voor anderen, en kan ik nooit écht volledig liefde aan anderen geven.

Yeah…
Dat is nogal wat.
Soms voelt het voor me alsof de antwoorden, niet per definitie woorden, gewoon binnen in me zitten. Altijd. Dan voel ik me zo rustig en ontspannen en in harmonie met mezelf en alles dat er is…Maar tegelijk voel ik ook nog steeds de beperkingen van mijn ego, mijn angsten en beperkte visie op het leven, en dan denk ik… Hoe ga ik hier ooit uit breken? Ik weet niet hoe. Ik kan het niet. Ik kan niet. Dan voel ik weer opnieuw, die existentiële angst en leegte.

Maar geen enkel antwoord komt vanzelf.
En misschien is soms het beste wat je kan doen…
Is gewoon alles los laten.

Epiloog: Enkele gedachtes later

Psychedelica zijn bij uitstek iets wat vaak een gevoel van liefde en verbinding, en verwondering oproept. Waarom voelde ik dan alleen maar leegte en wanhoop?

Eerdere ervaringen met psychedelica waren niet zo. Toen voelde ik wel die connectie, en vooral enorme verwondering voor alles om me heen. Verbonden met iedere vezel van het universum.

Ik denk dat met deze trip enkele hoofdfactoren een rol speelden. De eerste was dat ik een aantal keer vrij snel achter elkaar getript had, waardoor de hele ervaring niet meer zo overdonderend en speciaal aanvoelde als de eerste keer(en). Ik wilde “meer” dan alleen leuke vormpjes, en wilde een “doorbraak” in mezelf cultiveren doormiddel van de trip.

En daarmee kom ik ook meteen bij mijn tweede struikelblok. Namelijk, het doel, en het middel daartoe. Wat ik wilde was losbreken van patronen en angsten, iets wat best prima gedaan kan worden met behulp van psychedelica. Maar juist, met BEHULP van. Dus niet, enkel door. Ik wilde alles bouwen op de kracht van de psylocibine. Ik had geen plan, geen (echte) intentie, en bovendien: ik ging de trip alleen, en in het geheim aan.

Mijn vriend, mijn vader… niemand van hen wist hiervan en zou er achter gestaan hebben. (In ieder geval sowieso niet zonder uitleg) In plaats van dat ik connectie zocht met de mensen om me heen, sloot ik me voor hen af. Eerdere keren deed ik dat ook, en was het ook goed gegaan. Maar nu besef ik me, dat dat misschien één van de hoofdredenen was waarom ik niet dieper in de ervaring kon doordringen, het gevoel had aan het oppervlakte te blijven.

De reden waarom het wél goed ging, was omdat mijn opwinding en verwondering over het doen van psychedelica, en de effecten, me nog drijvende kon houden. Toen dat verdween, stortte ik keihard een diep, zwart gat in. Iets wat ik wel duidelijk geleerd heb is dat geen enkele stof op zich de totale oplossing kan bieden. Ook een door een dokter voorgeschoteld medicijn niet, maar ook een psychedelische stof niet.

Ergens dacht, en hoopte, ik dat als ik maar een mega grote dosis (die dit nog niet eens echt was) zou nemen, alles duidelijk zou worden. Dat het psychedelicum me de weg zou wijzen, en ik dus zelf niet echt meer iets hoefde te doen. Ik zou herboren en als een ander persoon uit de trip tevoorschijn komen. Dat was het idee.
Een psychedelicum heeft wel degelijk die kracht. Maar niet zonder voorbereiding. En zeker niet als je de ervaring instapt terwijl je niet open bent, en je alsnog laat leiden door angst.

Sindsdien heb ik ook niet meer getript. Ik voelde dat ik open moest worden tegenover mijn vriend (en in mindere mate mijn vader), voordat ik weer een keer kon trippen.

Echter is er toch nog te weinig in me veranderd om door die angst en geslotenheid heen te breken, en ik snap niet waarom. Enkele keren had ik een perfect moment, en zo vaak kon en wilde ik er zelf over beginnen, maar het lukt me telkens niet.

Anderhalf jaar later, in de zomer, heb ik nog wel een paar keer mini tripjes gedaan, omdat het toch weer begon te kriebelen en ik het gevoel had dat het “wel weer kon”. Die totale leegte was er toen niet, maar ik voelde wel weer dat het niet oké was op deze manier, en het gevoel wat ik eerder had sijpelde wel weer een beetje door de ervaring heen. Alles zegt me opnieuw dat alles maar alleen en afgesloten doen niet de oplossing is. (en dit gaat verder dan alleen psychedelica/drugs) De stap naar buiten zetten vind ik alsnog een onmogelijke opgave. Maar wel een die dichterbij lijkt te komen.