Een paar maanden terug heb ik een minizakje met N,N-dimethyltryptamine gekocht, na jaren van uitstellen. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de spirituele en entheogene effecten van DMT. Maar het leek me eng om binnen enkele seconden van nuchter naar zwaar trippend te gaan.
Door Anoniem
Ik wachtte al acht jaar op het juiste moment om DMT te roken. Dat moment is gekomen. Ik heb al een tijdje licht-gele kristallen liggen, en ik heb zelf uit een glazen flesje een pijp gemaakt, die The Machine heet, om het spul mee te roken.
The Machine
The Machine is een glazen fles waarin een klein gaatje aan de onderkant is geboord. In de hals van de fles zitten twee lagen staalwol (zonder coating!), waartussen een klein beetje DMT is gesprenkeld. Met The Machine kan DMT heel voorzichtig verdampt worden zonder het te verbranden. De kunst is om flink wat rook binnen te krijgen, en die rook enige tijd vast te houden. Dat klinkt gemakkelijker dan het is.
Ik heb nooit eerder van een glasboor gehoord. Maar het blijkt dat je zulk soort opzetstukjes voor een boormachine bij de bouwmarkt kopen. Voor de zekerheid heb ik er ook maar een veiligheidsbril bij gekocht. Ik heb liever geen glassplinters in mijn oog. Met wat smeerolie erbij wist de boor zich heel langzaam door het glas te graven. Mede vanwege mijn voorzichtigheid duurde het hele proces bijna een kwartier.
Opeens zakt de boor door de onderkant van de fles. Gelukt! Enthousiast ren ik naar binnen om mijn nieuwe pijp schoon te maken, en direct te gaan uitproberen. Die middag had ik een dot staalwol boven het fornuis uitgebrand, om de vervelende coating weg te branden. De rook die van de coating afkomt wil je niet inhaleren. Ik deed een schepje DMT tussen twee lagen van het uitgebrande staalwol, en stopte het in de hals van de fles. Hoeveel DMT het precies was, weet ik niet. Het zal tussen de 50 milligram en de 100 milligram in liggen. Daarvan zou ik The Machine een paar keer kunnen roken.
Gehaaste start
Ik heb snel de gordijnen dichtgedaan, want ik had geen zin in buren die mee zaten te gluren. Het sfeerlicht van mijn kamer ging aan, en ik ging recht voor mijn grote schilderij zitten. Ik wilde nog muziek opzetten, maar in mijn haast om de nieuwe pijp uit te proberen ben ik dat helemaal vergeten.
Ik houd de vlam van mijn aansteker ongeveer vijftien centimeter onder het uiteinde van de flessenhals, waar de DMT zat. Ondertussen inhaleer ik rustig door het gat aan de onderkant van de fles. Bij de eerste hijs komt er nog maar heel weinig rook vrij. Ik voel een trilling met lage frequentie lichtjes door mijn lichaam brommen. Nog geen visuals.
Ik probeer een tweede hijs. Langzaam adem ik via The Machine wat meer rook in, en probeer die rook ongeveer twintig seconde in te houden. Op het moment dat ik uitblaas, beginnen er wat felgekleurde visuals door mijn gezichtsveld heen te lekken. Ik maak me op voor een derde hijs uit The Machine, die zou me tot grote hoogte moeten lanceren.
De klap
Nog vlak voordat ik een derde hijs neem schiet er door mijn gedachten “ohja, je bent DMT aan het roken he. Gek eigenlijk.” Precies op dat moment vult de kamer van de fles zich met een dikke grijsachtige rookwolk. Als ik ongeveer de helft van die rook naar binnen heb gezogen, haal ik snel The Machine van mijn mond weg. Het schilderij voor me begint direct te vervormen. Het ziet eruit alsof het schilderij ineens met een potlood getekend is. De boeddha die op het doek is afgebeeld lijkt eruit te springen. Tegelijkertijd hoor ik in mijn hoofd “WAAROM DOE JE DIT?! STOP NOU EENS MET DRUGS GEBRUIKEN!”
De visuals zijn heel heftig. Ik zie alleen nog maar het getekende boeddhafiguur in mijn gezichtsveld heen en weer bewegen. Ik raak lichtjes in paniek, en doe voor de zekerheid maar mijn ogen dicht. Dat zou moeten helpen tot rust te komen. “Het is DMT, het duurt maar twintig minuten. Je wordt weer normaal”, zeg ik tegen mezelf. Ik kan me nauwelijks op de visuals concentreren, die echt wel heel mooi zijn. Ondertussen blijft de onzichtbare entiteit kritisch over mijn drugsgebruik brommen. “Gooi gelijk die andere tryptamines ook maar weg, niks voor jou”, zo is de boodschap. Ik weet niet meer of het mijn eigen gedachten zijn, of die van de DMT-entiteit.
Ik probeer me zo sterk te concentreren op het niet in paniek raken, dat ik totaal vergeet om te ademen. Ik voel mijn hoofd langzaam rood aanlopen, en er beginnen zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd te ontstaan. Zodra ik besef dat ik al enige tijd ben gestopt met ademen, begin ik te hyperventileren. Bij elke ademteug voel ik de paniek een klein beetje uit mijn lichaam ontsnappen. Helaas worden de visuals ook steeds minder.
Een kritische blik
Na een paar minuten ben ik weer helemaal rustig. Maar ik kan ook niet meer echt genieten van de overgebleven visuals. Ik vraag me vooral af wat er mis is gegaan. Waarom ik zo in paniek raakte. En ik blijf me afvragen waarom ik nu eigenlijk drugs gebruik. Ik weet het niet precies. Een combinatie van nieuwsgierigheid en vluchtgedrag?
Ik blijf gewoon rustig zitten terwijl ik mijn zonden overdenk. Emoties worden ineens een stuk duidelijker, terwijl ik er tegelijkertijd afstand van kan nemen. Ik blijf me afvragen waarom ik nou zo nodig DMT moest roken.
Toch besluit ik al vrij snel dat ik gewoon een negatieve ervaring heb meegemaakt. Misschien zou je het zelfs een bad trip kunnen noemen. Ik weet me alweer te herinneren dat DMT juist spirituele en entheogene betekenis zou moeten hebben, en dat ik juist daarnaar op zoek was. Wie weet. Misschien moest ik mezelf wel afvragen waarom ik drugs gebruik.
Terugkijkend op de ervaring, denk ik dat ik veel te gehaast aan het roken ben begonnen. Ik zat alleen op mijn kamer, die redelijk donker was. En ik had niet eens muziek aangezet. In eerste instantie was ik niet van plan om de The Machine binnenshuis te roken. Maar mijn enthousiasme voor het rookapparaat won het van een goede voorbereiding. Volgens mij is dat respectloos geweest tegenover DMT(-goden), en heb ik daarom een schop onder mijn kont gehad.