Het kostte meer dan een jaar aan planning, maar eindelijk was het zover. Met twee vrienden gingen we het langwerkende psychedelicum DOB uitproberen. Het bos langs het Amsterdamse Nieuwe Meer was helaas niet de meest optimale plek.
Lees ook: is dat DOM? Volgens mij wel (tripreport)
DOB (4-bromo,2-,5-dimethoxyamfetamine) is al sinds de jaren ’60 het schrikbeeld van de gemiddelde LSD-gebruiker. Het tripmiddel werkt ongeveer 24 uur lang en begint pas uren na inname te werken. Soms worden stukjes papier verkocht als LSD, terwijl er eigenlijk DOB op zit. Die verwarring heeft in het verleden wel eens voor heel vervelende en ellenlange tripervaringen gezorgd.
Ik wist al een tijdje zeker dat er DOB op mijn zegels zat. Het stond zelfs op de kleine stukjes papier gedrukt: ‘1,4 mg DOB’, zodat niemand zou kunnen denken dat er iets anders op de zegel zat. Wij konden ons dus voorbereiden op de lange trip die ons te wachten stond.
Het hele weekend vrij
Omdat DOB zo lang door blijft gaan, moesten we een heel weekend reserveren voor de trip. We hadden afgesproken op zaterdagochtend te beginnen en we hielden er rekening mee dat we pas de volgende dag tegen het middaguur weer nuchter zouden zijn. Het zou een lange zit worden.
We namen anderhalve zegel DOB; wat grofweg overeen zou moeten komen met 2,1 milligram DOB. Gek genoeg zat er nauwelijks smaak aan de zegels. Toch slikte ik de stukjes papier maar snel door.
Het verbaasde me dat ik na ongeveer een half uur al de eerste effecten begon te voelen. Ik voelde een soort lichte stimulatie die heel vergelijkbaar was met hoe amfetamine (speed) begint te werken. We liepen nog even naar de supermarkt om wat eten voor tijdens de trip in te slaan. Tegen de tijd dat we in de supermarkt kwamen, voelden alle indrukken van zoveel producten, gangpaden en mensen door elkaar nogal overweldigend. De visuals waren nog niet eens begonnen, maar het was een uur na inname wel duidelijk dat er meer aan de hand was dan alleen een amfetaminehigh. Tegelijkertijd voelden we ons een beetje misselijk op een vage manier, alsof we een chemische steen hadden ingeslikt.
Ik begon kleurrijke patronen te zien die als een soort waas over mijn gezichtsveld heen werden gelegd
Het duurde drie uur voordat de visuele effecten zichtbaar werden. Pas toen begon ik kleurrijke patronen te zien die als een soort waas over heel mijn gezichtsveld heen werden gelegd. De denkbeeldige figuurtjes waren heel statisch. Ze bewogen maar heel langzaam heen en weer. De figuren hadden grotendeels dezelfde geometrische vormen als de visuals die je van LSD krijgt. Maar die patroontjes van LSD zijn constant in beweging. Ze kruipen weg, vervormen, en verschieten van kleur. Dit keer bestonden mijn visuals grotendeels uit dezelfde soort geometrische patronen. ‘Bloemfiguren’ is misschien we het beste woord voor de patroontjes. Het leek alsof ze bijna als een soort doorzichtig gekleurd filter over mijn beeld heen waren geplakt. Gek genoeg leken de figuurtjes vooral rood en blauw te zijn.
Mijn vrienden zagen gek genoeg bijna geen vervormingen of verkleuringen. Het was wel duidelijk dat ik een stuk harder aan het trippen was dan zij. Hoe dat kwam? Geen idee. Hun zegels kwamen van een andere leverancier. Dus misschien zat er toch wat minder op. Misschien zat er op de helft van hun zegel net een kleiner deel van een druppel. Misschien hebben ze meer tolerantie voor het middel, we zullen het nooit weten.
Cruisen langs het Nieuwe Meer
We vonden het een goed idee om een stukje te lopen richting het Amsterdamse bos. Buiten trippen is meestal wel een stuk fijner dan binnen. Na een tijdje gelopen te hebben langs kantoorgebouwen en een nieuwbouwwijk, kwamen we aan bij een stukje bos langs het Nieuwe Meer. Maar op het hek langs het bos stond een bordje ‘cruisegebied’, waarmee geen grote plezierjachten werden bedoeld.
Op willekeurige plekken van bospaadjes kwamen we mannen tegen die in een lederen outfit stonden te poseren. Het was zowel hilarisch als een beetje ongemakkelijk om langs hen te lopen. Wij waren natuurlijk helemaal niet op zoek naar seks met onbekenden.
Uiteindelijk kozen we een bankje langs een fietspad uit om eventjes te zitten. We rookten een joint terwijl we keken naar langsfietsende Amsterdammers, en hier en daar een voorbij wandelende man met iets te strakke kleren.
Ballonnetje lachgas
Nadat we een paar uur hebben doorgebracht bij het Nieuwe Meer, haal ik maar eens de lachgaspatronen te voorschijn. Ik vind het altijd een goede gewoonte om bij een nieuw psychedelicum even een ballonnetje te proberen. Gewoon even kijken wat het doet. Want meestal is het echt een gekkenhuis, de combinatie tussen een tripmiddel en lachgas. Maar elk psychedelicum lijkt net op een andere manier de lachgastrip te beïnvloeden. Dat verschil vind ik gewoon interessant.
We deden met zijn drieën tegelijkertijd een ballonnetje, zoals het hoort. Tijdens de space zijn we alledrie eventjes stil. Maar na dertig seconde barsten we in lachen uit. Wat is lachgas toch altijd bizar. We zijn het uur daarna bezig met nabesprekingen van wat we precies hebben meegemaakt.
Uiteindelijk vatten we de ervaring maar samen met de wiskundige formule ‘één gedeeld door het oneindige’. Het is alsof je steeds een fragment van de tijd binnenkrijgt die haaks staat op het vorige fragment. Op die manier kom je in een soort oneindige lus van fragmenten die elkaar opvolgen. Het is een bizarre ervaring die nauwelijks valt uit te leggen. Maar gek genoeg is de ervaring wel redelijk universeel. Iedereen lijkt min of meer hetzelfde mee te maken.
Vage hoofdpijn
Na het ballonnetje hadden we alledrie last van een soort vage hoofdpijn, hoewel ‘pijn’ misschien niet helemaal het juiste woord was. Het voelde als een soort druk op onze schedel. Alsof we een te strakke hoofdband om ons hoofd heen hadden zitten. De druk was al eerder aanwezig, maar na zo’n ballon werd de druk een stuk prominenter. Inmiddels waren we alweer lang en breed terug in de woning van onze vriend. Het was al ruim middernacht geweest, ongeveer twaalf uur na inname van de zegels, en de visuals begonnen wat minder te worden.
Dit is het ‘zwaarste’ gedeelte van de trip. Want de grootste psychedelische lol is er na die 12 uur wel vanaf. Maar je weet dat er nog zeker 12 uur aan nastimulatie op je zit te wachten waar je doorheen zult moeten. Gelukkig is DOB best stimulerend spul, dus we vermaken onszelf met fijne gesprekken. We lachen ons een ongeluk. Maar het blijft een lange zit.
Aangename synergie
In de huiskamer ligt nog een beetje ketamine. We besluiten kleine beetjes daarvan te snuiven om de druk op ons hoofd wat te verminderen. De keta blijkt een aangename synergie aan te gaan met DOB. We voelen ons niet echt zwaar onder invloed; ik heb in ieder geval geen moeite om mijn evenwicht te bewaren. Mijn ledematen voelen ook niet ‘vertraagd’ of van rubber gemaakt. Maar de ketamine maakt de space van de DOB wel wat soepeler. De druk op mijn hoofd is grotendeels weg.
We blijven doorlullen totdat de vogeltjes buiten beginnen te fluiten. Langzaam wordt het weer licht. Het wordt tijd om richting huis te gaan. Ik moet nog met de bus en de trein naar huis. Gedachteloos laat ik me door het openbaar vervoeren richting huis rijden. Ik kijk naar buiten, maar mijn hoofd is leeg.
Nog altijd niet slapen
Als ik thuiskom rond 9.00 uur ’s ochtends kan ik nog altijd de nastimulatie voelen. Ik ben nog niet echt moe. Dat valt te verwachten, want DOB kan wel 24 uur werkzaam blijven, en zo lang ben ik nog niet aan het trippen. Ik besluit een kop thee te zetten en het licht een beetje te dimmen. Voor de zekerheid pak ik er een zegel met 1 milligram etizolam bij. Dat zou wel moeten helpen om te slapen.
Halverwege de middag word ik weer wakker. Inmiddels ben ik wel weer nuchter, maar ik voel me nog wel brak. Logisch, we zijn heel lang wakker gebleven. Toch is er ook wel meer aan de hand. Ik merk echt een ‘crash’ van de DOB. De twee dagen na de trip voel ik me een beetje neergeslagen, futloos en ik heb nergens zin in. Het lijkt een soort milde variant van de dinsdagdip die je krijgt van MDMA.
Terugblik
Al met al vond ik de DOB-trip zeer geslaagd. Het is nogal een moeilijk psychedelicum. Je moet het in ieder geval heel goed plannen vanwege de extreme werkingsduur. Toch vond ik de space best fijn, een mooie combinatie tussen een psychedelisch en stimulerend effect. We hadden alledrie al eerder DOC genomen, en mijn vrienden geven wel de voorkeur aan dat middel. DOC komt met minder bodyload dan DOB.
Als ik een ranglijstje moet maken dan zou ik DOM op de eerste plaats zetten vanwege de emotionele aspecten en de iets kortere werkingsduur. De visuals van DOB zijn echter een stuk mooier, waardoor dat psychedelicum een tweede plek verdiend. DOC vind ik top voor op een festival; maar de headspace lijkt ook een beetje leeg en oppervlakkig te zijn.