De eerste keer ketamine is zo leuk dat we niet meer kunnen stoppen met bijpakken. Uiteindelijk belanden we daardoor in een K-Hole, wat nog best eng is.
Lees ook de veelgestelde vragen over ketamine (F.A.Q.)
Het is al weer een tijdje geleden, maar ik wilde deze ervaring toch met jullie delen. Ik en mijn vriendin, die ik hier voor het gemak Ilze zal noemen hadden bij ons huisdealertje wat keta op de kop getikt. We hadden er het een en ander over gelezen en de nieuwsgierigheid was gewekt.
Na mijn werk als een gek naar haar toegereden zodat we op tijd konden beginnen. We hadden ons laten vertellen dat we steeds kleine lijntjes moesten nemen voor het beste resultaat. Dus aan de slag.
In het begin waren de effecten subtiel aanwezig en konden we erg lachen. Zo had ik wanneer ik liep bij elke stap het gevoel dat ik kleiner werd en klink de muziek steeds beroerder. Het leek wel van metaal te worden. Ik moest me af en toe echt concentreren wat er nu weer voor muziek op stond.
Kabouter met kerstmuts
Steeds weer namen we een klein snuifje van dit wonderlijke spul en steeds meer zakten we in onze eigen wereld. Waar ik rond liep en danste, zat Ilze stil op de bank en keek voor zich uit. Ze vertelde dat ze me zag als een kabouter met een kerstmuts op. Wanneer ik dicht bij Ilze kwam leek haar huid voorzien van een beschermend donslaagje, heel subtiel. Het deed ook wat koud aan naar mijn idee.
Steeds weer wanneer we wat meer terug in de ‘werkelijkheid’ waren vonden we elkaar weer, hadden we het over onze ervaringen en namen we weer een lijntje. Ilze wilde een snuif nemen en snoof compleet langs de lijn. Bij de tweede of derde poging lukte het ook haar de lijn binnen te krijgen.
Steeds dieper in je eigen wereld
Het mooie van keta vind ik dat het effect steeds weer stapelt en je steeds dieper weg raakt in je eigen wereld. Dat de piek niet te lang duurt en je gewoon weer wat bij kunt nemen. Bij laatste lijn kwam ik echt in een andere wereld. Het had iets middeleeuws, iets onderaards en ik dacht nog even “wat als het nu voor altijd zo blijft? Hoe ga ik dit uitleggen aan iedereen?” Er was geen paniek en ik had het gevoel dat er meer mensen waren, al zag ik ze niet. Het voelde voor mij alsof ik in een middeleeuwse kroeg was en er geroezemoes was. Het had ook iets heiligs.
Ilze zat als een standbeeld en leek ook op een standbeeld. Het effect begon bij mij weer af te nemen en ik richtte me op haar. Ze staarde voor zich uit met een holle blik in haar ogen. Ik kon eerst geen contact met haar krijgen. Ze reageerde niet op aanspraak. Twijfel of ik haar moet laten in haar wereld of moet inbreken. Ik vond haar blik echt eng. Het had iets doods. Wederom voorzichtig contact gezocht. Opeens zoekt ze ook contact met mij. “Ik moet spugen”, geeft ze aan. Terwijl ik, nog best wel onder invloed, op zoek ga naar iets waarin ze kan overgeven heb ik het gevoel dat er intussen voor haar gezorgd wordt. Dat ze daar niet alleen is. Ik vind een wok in een keukenkastje en dat moet het dan maar zijn. Ilze geeft over en komt langzaam ook weer in de realiteit. Ze is erg onder de indruk van wat ze heeft ervaren en kan het maar moeilijk onder woorden brengen. Voor nu is het genoeg geweest.
Verwerken van de trip
De dagen erna is Ilze nog erg bezig geweest met het verwerken van de trip. Deze heftigheid had ze niet verwacht. Ik kijk erop terug met een brede glimlach. Het was een wondere wereld om te ervaren. Ik heb een wtf-momentje gehad, maar toch vooral genoten van de wondere wereld van de Keta.
Aanvulling van Ilze:
Wat ik best schokkend van mezelf vond is dat ik, ook al lukte me het voor mijn gevoel nauwelijks om te lopen en te snuiven (ik snoof inderdaad vaak de eerste keren langs de lijn) toch steeds doorging. Er was geen grens (terwijl ik die ‘normaal’ met andere drugs toch altijd nog heb. Weet wanneer ik moet stoppen). Als mijn vriend na mijn spugen had gezegd, kom we pakken nog een lijntje, had ik dat zonder nadenken gedaan.
Mijn lijf voelde heel loom en zwaar. Ik ben toch al niet zo beweeglijk, maar nu heb ik verder alleen maar op de bank gezeten. Ook ik had op een gegeven moment de gedachte ‘Ok, dit is dus voortaan het leven. Hoe vertel ik dit tegen mijn ouders.’ Niet per se als een angstige gedachte ervaren, meer als een vaststelling van een feit. Ik herkende mijn vriend niet als ‘mijn vriend’, maar wel als iemand die goede bedoelingen had. Ik zag hem en een kerstbal met tig achthoekige spiegeltjes. Als kabouter met een kerstmuts. (Het was Kerst toen we dit deden.)
Wat ik mooi vond is het gevoel in een andere dimensie te zijn. Het gevoel te hebben ‘alles te doorzien’, een kijkje te hebben in de werkelijkheid die er ook is, maar die je normaal niet ziet. Ook ik had het idee dat we niet alleen waren. Dat er andere entiteiten waren. Dit voelde als oké. Het stelde me zelfs gerust. Alles was goed.
De dagen erna, wanneer mezelf in de spiegel in de ogen keek, moest ik glimlachen: Wauw, wat ik heb gezien!
Toch hebben we het nog niet vaker gedaan. Omdat ik merk dat ik niet goed durf. Het was toch niet niks. En ik vertrouw mezelf niet meer qua grens.
Geef een reactie