We namen met een paar vrienden LSD bij mij thuis. Maar een vriend maakte een ego-dood mee en ik raakte in paniek. Het resultaat was een negatieve gedachtenspiraal waar ik niet zo gemakkelijk uitkwam.
Lees ook: de dingen die je niet voelt tijdens een ego-dood
De dag voordat we gingen trippen waren we naar een feest gegaan. We hadden het hier allemaal goed naar onze zin gehad. Nadat we wakker werden hebben we alles even opgeruimd in huis aangezien het een bende was van de pre-party. Daarna namen we de zegels in.
Het bekende gevoel van LSD is dat je jezelf eerst wat raar begint te voelen. Het voelt alsof je een soort van rare vlinders in je buik hebt. Iedereen voelde het al snel opkomen. Een van onze vrienden had een grote roze muts in de vorm van een eenhoorn opgezet. We hebben ons echt scheel gelachen.
Steeds raarder
We besloten wat muziek op te zetten terwijl we onszelf steeds raarder begonnen te voelen. De welbekende opmerking over hoe muziek tijdens een trip klinkt is: “Dit is echt een fucking zieke plaat! Huh? Maar dit nummer heb ik toch al honderd keer geluisterd? Het is echt alsof dit een hele andere plaat is!” Muziek weet zichzelf altijd heel mooi te vervormen. Het is alsof je meerdere lagen over elkaar heen hoort. Alsof je de muziek dan pas echt snapt.
Holy shit! Ik ben echt veel te hard aan het trippen
Onze trip werd steeds intenser. Om de vijf minuten hoorden we een vriend zeggen: “holy shit ouwe! Ik ben echt fucking hard aan het trippen!” Wat zich uitbouwde naar: “holy shit! Ik ben echt veel te hard aan het trippen.
De draad kwijt
Een van onze vrienden was een beetje verdwaald aan het rondlopen door het appartement. Hij raakte steeds meer ontzet van zijn eigen lichaam. Omdat het heel heftig was wilde hij even alleen zijn met wat muziek. Ik zei dat mijn JBL in de kast lag. Maar aan de LSD heb je vaak dat je dan de kast open doet en dan maar gaat staren naar de kast en niet bezig bent met het zoeken van wat je wilt. Alsof de kast iets van jou wilt inplaats van andersom. Vervolgens liep hij weer verdwaald verder door het appartement.
Na een tijd kwam hij vanuit de gang de kamer in lopen. Hij stond midden in de kamer stil en zei: “help me!”
Ik dacht dat er iets mis was met hem. Hij was mentaal zo afwezig dat hij ook niet meer reageerde. Hij kon niet meer praten. Ik dacht dat er iets fysiek mis was met hem. We brachten hem samen naar een bed en legde hem neer. Ik controleerde zijn hartslag en vroeg of alles oké met hem ging. Ik vroeg hem ook of hij in orde was en had bijna het gevoel dat we een hulpdienst voor hem moest bellen. Hij reageerde ook helemaal niet meer. Zijn ogen waren wel open maar ik kon door de LSD niet goed waarnemen of hij überhaupt nog wel ademde.
Geen reactie
Zo’n lichamelijke verlamming had ik nog nooit eerder gezien bij iemand die aan de LSD zat. Ik raakte hier zelf door in een soort van paniek modus. Ik wilde hem helpen. Mijn huisgenote was ook thuis. Ik liet haar erbij halen om te kijken of onze vriend fysiek wel in orde was. Dat bleek hij wel te zijn.
Ik zat helemaal vast in de hulpmodus. We hadden hem ondertussen neergelegd op de bank met een kussentje en het verging hem prima. Maar niet in mijn hoofd. In mijn hoofd ging het slecht met hem. Ik wilde hem nog steeds helpen. Mijn vriendin probeerde mij wat te kalmeren. Maar het lukte me niet om afstand te nemen van de negatieve gedachten. Tot het moment dat ik tegen haar zei: “hij is fysiek in orde? Met iedereen gaat het goed? Ja? Oké.”
Ik had het gevoel dat ik zo bad zou gaan dat mijn vrienden de politie zouden bellen. Mijn vriendin heeft me daarom even meegenomen naar onze slaapkamer om daar even tot rust te komen.
Duistere gedachten
Mijn gedachten werden steeds duisterder. Ik kwam oog in oog met mijn eigen ego te staan en kwam tot de conclusie dat ik mezelf soms wat te egoïstisch vond ten opzichte van mijn vriendin. Ik vond dat zij soms wat meer in het daglicht mocht staan inplaats van ikzelf. Zijzelf heeft het nooit zo ervaren, maar ik wel. We hebben lang gepraat, gehuild en gelachen. Maar ik zat nog steeds in de negatieve spiraal.
Het voelde alsof ik dood zou gaan. De visuals waren zo intens dat ik op een gegeven moment niet in de gaten had of ik mijn ogen nou open of dicht had. Ik leefde mijn trip volledig.
Ik zat ook helemaal niet meer in het nu. Ik bleef in mijn gedachten hangen in het verleden en in de toekomst. Het “nu” leek in mijn ogen ook totaal niet meer belangrijk.
Je kunt hem maar beter meenemen
Ik dacht dat de politie me binnenkort zou komen ophalen. Ik hoorde, voelde en zag het ook gebeuren hoe ik van mijn bed werd gelift. In mijn visuals zag ik zwaailichten alsof ze voor ons huis stonden. Ik dacht dat ik iemand op de deur hoorde kloppen en binnenkomen. Ik dacht een vriend te horen praten met een van de agenten. Hij zei dingen als: “Ja, die gast is helemaal van het padje af, je kunt hem maar beter meenemen.”
Drie uur lang stond ik doodsangsten uit dat de politie me zou meenemen, dat ik dood zou gaan, of dat mijn vriendin me zou verlaten.
Na wat een eeuwigheid leek, wist ik uiteindelijk toch de negatieve gedachtenspiraal te weerstaan. Ik heb mijn vriendin een knuffel gegeven en een dikke kus en ben weer terug gegaan naar de woonkamer waar onze vrienden zaten te chillen. Ik heb ze uitgelegd waar ik doorheen ben gegaan. Wat mijn angsten waren en ik heb het geprobeerd te beschrijven. Ook heb ik mijn huisgenoot bedankt omdat ze er voor ons was wat heel fijn was.
De rest van de avond voelde ik mezelf, gek genoeg, eigenlijk best wel fijn. We hebben nog heerlijk muziek zitten luisteren en zijn rond een uurtje of 6:00 ’s ochtends gaan slapen.
Conclusie
Denken dat je doodgaat is niet leuk. Dit was de eerste keer dat ik zo’n moeilijk moment had tijdens een trip. Gelukkig was mijn vriendin erbij. Zij was echt mijn steunpilaar. Als we haar niet hadden gehad dan was de trip misschien wel volledig uit de hand gelopen.
Vóór deze trip heb ik veel over moeilijke momenten gehoord en gelezen. Ik wist ook dat ik dit niet moest zien als een ‘bad trip’, maar als een ervaring waarvan ik kon leren. Als ik erop terugkijk dan zie ik het ook niet echt als een negatieve ervaring omdat ik er heel veel over heb gepraat met mijn vriendin en het juist weer op constructieve manier heb proberen toe te passen.
Wat heb ik ervan geleerd?
Ik heb vroeger een lange depressie gehad. Ik wilde toen een tijd lang niet meer leven. Die gevoelens heb ik tijdens mijn trip herbeleefd. Op dat moment was het natuurlijk verschrikkelijk, maar achteraf zie ik het als een toch bevrijdende ervaring. Ik wist van mezelf dat het een groot ding was maar heb daar nooit echt bij stil gestaan. Nu dus wel. Ik heb het voor me gevoel hierdoor ook beter een plekje kunnen geven.
Ik heb mezelf ook beseft dat je maar één leven hebt. Dat ik die graag zo lang mogelijk wil leven samen met de vrouw waar ik zo veel van houd. Ik vind het zo fijn om bij haar te zijn en wil de rest van mijn leven met haar delen. Dat is iets waar ik al zeker van was, maar nu nog zekerder van ben. Ik heb dus ook besloten beter te gaan eten, meer te gaan bewegen om in een optimale conditie te komen zodat ik zolang mogelijk met haar kan zijn.
Geef een reactie