Mijn eerste ervaring met LSD was in mijn eentje toen ik thuis was. Op een gegeven moment ben ik nog wel naar buiten gegaan en ben ik zelfs op mijn werk langs geweest. De trip werd uiteindelijk heftiger dan verwacht en achteraf gezien had ik me beter moeten voorbereiden.
NB: In dit tripreport verander ik waar nodig de namen van verschillende personen, om privacyredenen. De trip in kwestie is op moment van schrijven ongeveer anderhalf jaar geleden, dus er zitten wel enkele gaten in het geheugen. Toch probeer ik mijn ervaring zo waarheidsgetrouw mogelijk te beschrijven
Het is 1 oktober 2019. Ik ben een student van 22 jaar en woon nu bijna twee jaar op kamers. Sinds ik in september 2017 voor het eerst XTC probeerde heb ik over de jaren meer ervaring met drugs opgebouwd. In 2018 hield ik het vooral bij XTC, maar in de loop van 2019 heb ik geëxperimenteerd met cocaïne, ketamine, 4-FA en verschillende soorten truffels. Wat nog altijd hoog op mijn bucketlist staat is echter LSD. Als kind was ik al geïntrigeerd door LSD visuals en het idee van hallucineren, en de milde ervaringen van truffels bevielen goed.
Aan het begin van de zomer heb ik via via het één en ander ingekocht om mijn bucketlist af te kunnen werken. Het enige waar ik nog niet aan toe ben gekomen is 2C-B en LSD. Ik heb al met een vriend afgesproken om samen 2C-B te doen, maar voor de LSD heb ik nog geen plannen. Ik speel dus al een tijd met het idee om op een willekeurige vrije dag LSD te proberen, en vandaag is die dag. Ik heb geen plannen, geen verplichtingen en mijn huisgenoten zijn niet thuis, dus ik besluit dat het as good a day as any is.
Fase 1: De opkomst
Ik klap mijn bedbank uit en richt hem comfortabel in. Ik ga er op liggen en leg de kleurrijke postzegel onder mijn tong. Volgens het internet is dat de manier om het snelst effect te merken. Verder heb ik eigenlijk weinig onderzoek gedaan. Ik weet wel dat een LSD-trip de hele dag kan duren, dus ik begin expres al vroeg in de ochtend. Ook weet ik dat men een tripsitter aanraadt, maar daar zie ik van af, omdat ik van mening ben sterk genoeg in mijn schoenen te staan en comfortabel genoeg met mezelf te zijn om mijn eigen tripsitter te kunnen zijn. Volgens mijn contactpersoon is de dosering van mijn zegel 220 microgram, maar ik heb eigenlijk niet opgezocht of dat veel of weinig is. Later kom ik er achter dat dit een redelijk hoge dosering is voor een eerste keer.
Ik lig nu al geruime tijd in afwachting op de bank met een zegel onder mijn tong, maar los van een licht zure smaak in mijn mond merk ik nog niks. Het ding begint nogal in de weg te zitten, dus ik besluit hem gewoon door te slikken en dan maar wat langer te moeten wachten. In de tussentijd kan ik nog wel even douchen; misschien dat dat later op de dag namelijk niet lukt.
Wanneer ik onder de douche sta begin ik op een gegeven moment last te krijgen van mijn evenwichtsorgaan. Het is net alsof de kabine heen en weer of op en neer beweegt, alsof ik mij in de douche van een boot bevindt die op de golven beweegt, of bijna zelfs alsof ik in een kermisattractie zit. Ik besluit maar snel onder de douche vandaan te komen en weer op de vertrouwde plek van de bank plaats te nemen om te kijken wat er gaat komen.
Fase 2: De eerste piek
Zodra ik aangekleed en al weer op de bank lig en mij ontspan kickt de trip volledig in. Ik heb een gek gevoel van spanning in mijn borst en buik, en de kamer draait nog steeds alsof ik op een boot of in een attractie zit. Daarnaast komen de muren van mijn kamer tot leven. De ene muur heeft wit behang met een bloemenpatroon dat volledig begint te draaien en te ontluiken alsof het echte bloemen zijn. De andere muur heeft een levensechte tekening van een strand, zee, wolken en bomen, die ook allemaal beginnen te bewegen en te ademen. Zelfs mijn meubels en hun inhoud beginnen langzaam te bewegen en te draaien om het ritme van mijn eigen ademhaling.
Aangezien mijn evenwicht verstoord is besluit ik dat het logischer is om met mijn rug op de bank te liggen en met mijn benen tegen de muur naar boven. Hierdoor krijg ik een goed zicht op mijn plafond. Ondanks dat het plafond compleet saai is met geen patroon wat dan ook, komt ook dit volledig tot leven. Er beginnen groene en paarse lijnen te lopen die zich met elkaar verbinden in rare tekeningen waar ik verder geen betekenis achter kan ontdekken.
Ik merk dat mijn benen zwaar worden dus ik ga weer normaal liggen. Ook worden mijn ogen moe van alle visuele prikkels, dus sluit ik ze. Hiermee houden de visuals echter niet op. Ook met gesloten ogen op de bank liggend zie ik vormen en figuren voorbij vliegen. Ik herken beelden uit films en series die ik recent heb gezien, en zowel bekende als relatief onbekende personen uit mijn dagelijks leven. Ondertussen gaan mijn gedachten werkelijk alle kanten op. Ik kom tot briljante vernieuwende inzichten op wiskundig, natuurkundig en filosofisch vlak. Ik bedenk mij continu dat ik deze inzichten echt moet onthouden, maar vergeet ze eigenlijk zo snel als dat ik ze bedenk. Verschillende fases uit mijn leven flitsen voorbij en ik denk aan mijn relatie tot mijzelf en mijn vrienden, familie en collega’s, maar vergeet wederom vrijwel direct alle levensveranderende inzichten en conslusies die ik bereik.
Fase 3: Een moment van rust
Op een gegeven moment bereikt de eindeloze stroom van gedachten en visuals een wat rustiger punt, en durf ik mijn ogen weer open te doen. Ik kijk op de klok en besef dat ik meerdere uren knockout moet hebben gelegen in deze toestand. Alle kleuren in mijn kamer zijn nog steeds extra intens en de meubels pulseren nog rustig, maar mijn evenwicht is hersteld. Ik besluit dat ik van de gelegenheid gebruik moet maken om maar eens wat te lunchen, en ga naar de keuken.
Het smeren van een boterham is nog nooit zo moeilijk geweest. Mijn hand-oog-coördinatie is totaal afwezig en het kost ontzettend veel concentratie om er geen complete bende van te maken op het aanrecht. Uiteindelijk lukt het me om twee boterhammen te smeren, wat te drinken in te schenken en de boel ietwat netjes achter te laten, maar ik ben erg blij dat mijn huisgenoten niet thuis zijn om deze prestatie te aanschouwen.
Terwijl ik lunch pak ik mijn telefoon erbij en kijk ik wat op facebook. Ik besluit om voorlopig nergens op te reageren, aangezien dat vast niet handig is. Vrijwel iedere foto en ieder filmpje dat voorbij komt bekijk ik met veel meer interesse dan ik normaal zou doen, en ik vind alles uiterst vreemd doch hilarisch. Wanneer ik genoeg gescrolld heb besluit ik wat muziek op te zetten via YouTube, en ik klik inspiratieloos op het eerste willekeurige vevo-kanaal dat ik zie op de homepage.
Fase 4: De tweede piek
Zodra de muziek begint kickt de LSD ineens weer een stuk heftiger in, alsof het erop heeft zitten wachten. Mijn gedachtenstroom laat zich volledig richten door de sfeer van het nummer en de associaties die ik ermee heb. Daarnaast kijk ik geïntrigeerd naar de muziekvideo die erbij zit op youtube. Het is mij nog nooit eerder opgevallen hoe vreemd clips van nummers eigenlijk zijn. Zo breng ik nog een paar uur door, intens kijkend naar de afwisselende video’s, en af en toe door de kamer dansend bij bepaalde nummers die daarom vragen.
Ondanks dat de muziek een welkome toevoeging is aan de trip en ik waarschijnlijk zo nog uren door zou kunnen gaan, merk ik dat ik ietwat uitgekeken raak op mijn kamer. Ik meen me ter herinneren dat men trippen in de natuur ook een hele ervaring noemt, dus ik bedenk een plan om mij naar buiten te verplaatsen. Het is lekker weer, maar ik zou eigenlijk niet zo goed weten hoe warm het buiten is en of ik mij anders moet kleden nu ik onder invloed ben. Omdat ik telksen afgeleid raak wanneer er een nieuw nummer opkomt kost het flink wat tijd om alle pro’s en con’s van naar buiten gaan op een rijtje te zetten, maar uiteindelijk hak ik toch de knoop door, trek ik mijn schoenen en jas aan, zet ik een zonnebril op zodat het iets minder opvalt dat ik aan de LSD ben, en loop ik de voordeur uit.
Fase 5: Op avontuur
Ik had verwacht dat de visuals buiten overweldigend zouden zijn, maar dit valt mee. Misschien omdat ik al zeker 5 a 6 uur verder in de trip ben, of omdat de zonnebril het een en ander tegenhoudt, maar eigenlijk ziet de wereld er niet heel anders uit dan normaal. Waar de visuals afwijken is het vergelijkbaar met het effect dat ik ken van sterkere soorten truffles, terwijl de LSD tot nu toe binnen echt veel heftiger was dan dat. Ondanks dat de visuals meevallen en mijn benen niet meer zo zwaar zijn als eerst, besluit ik dat het onverstandig is om de fiets te pakken. Gelukkig woon ik vlakbij een wandelgebied, dus besluit ik die richting op te lopen.
Nog voordat ik de bebouwde kom uitloop en de natuur in ga besef ik me dat ik al die tijd nog helemaal geen andere mensen heb gezien terwijl ik buiten ben. De trip was tot nu toe op momenten vrij intens, maar niet onprettig; dit is het eerste moment dat ik even iets van ongemak voel. De gedachte bekruipt me dat al die andere mensen al die tijd een illusie zijn geweest, hoe raar en onlogisch dat ook is. Gelukkig kan ik dit gedachtenexperiment niet verder doorzetten, want er komen inmiddels twee andere wandelaars mij tegemoet.
Het volgende obstakel dat ik tegenkom is een kudde schapen op het wandelpad. Er staat mij vaag iets van bij dat er in dit gebied wel eens dieren lopen, maar toch is de plotselinge aanwezigheid van een schaap wel even schrikken, zeker wanneer je nogal dromerig om je heen aan het kijken bent tijdens het wandelen. Ik blijf staan en heb een goede paar minuten nodig om te bepalen wat de beste strategie is om voorbij dit schaap te komen. Terwijl ik dat doe neem ik het schaap eens goed in me op. Misschien ligt het aan de LSD, maar van dichtbij ziet een schaap er veel minder aangenaam uit dan van een afstand. Uiteindelijk loop ik in een zekere boog om alle schapen heen en vervolg ik mijn wandeltocht.
Ik bereik een kleine rivier met een brug eroverheen. De gedachte komt in mijn op dat ik nu nog terug kan keren, maar dat als ik eenmaal over de brug ben, ik door moet gaan. Dit slaat natuurlijk nergens op, maar ik sta een tijd stil om te bedenken wat de beste handelswijze is. Uiteindelijk besluit ik de brug over te gaan, wat mij een gek gevoel van spanning en sensatie geeft. Nu ik de brug over ben loop ik een dorp binnen waar ik als kind gewoond heb. Ik loop expres langs mijn oude huis en door mijn oude wijk, waarbij veel herinneringen boven komen. Ik merk verder niet echt waar ik heenga, totdat blijkt dat ik op de automatische piloot naar de winkel ben gelopen waar ik nog steeds werk.
In de winkel kom ik enkele collega’s tegen die ik groet. Misschien komt het omdat ze druk zijn met werken, maar ze geven niet de indruk dat ze doorhebben dat ik onder invloed ergens van ben. Dit vind ik tegelijk prettig en vreemd. Ik besluit een kopje koffie te drinken in de kantine. Dit is misschien raar omdat ik vandaag niet werk, maar op zich doe ik dat wel vaker. In de kantine kom ik de manager, Rick, tegen; hij vraagt of ik daar ben omdat ik toevallig in de buurt was. Ik antwoord dat de buurt misschien wel in mij was. Afhankelijk van de buurt lijkt hem dat geen prettige optie. Om de aandacht af te leiden van mijn vreemde antwoord vraag ik hem of hij nog wat bijzonders heeft meegemaakt vandaag. De winkel heeft vandaag een blauwe score gehaald voor de hygiënecontrole. Ik vraag me af of blauw goed is, groen is namelijk meestal de kleur van goed. Hij bevestigt dat blauw goed is. We scoorden 92%. Ik vraag me af of het hoog is. 92% is hoog, maar ook maar de helft van 99% natuurlijk. En als het om hygiëne gaat.. Ik weet het niet. Volgens Rick is 92% goed, maar hij kijkt me inmiddels wel een beetje raar aan. Ik besluit met mijn kop koffie maar op het balkon te gaan zitten.
Op het balkon kom ik Patricia tegen. Aangezien het gesprek met Rick niet helemaal vlekkeloos liep ben ik bang dat zij ook doorheeft dat er wat geks met me is. Gelukkig is ze met haar telefoon bezig. Ze laat me wel wat grappigs zien, en omdat ik momenteel alles grappig vind lach ik er oprecht om. Wanneer Patricia weer naar binnen gaat pak ik mijn eigen telefoon om eens te kijken hoe ik ervoor sta. Het valt me op dat de visuals nauwelijks meer actief zijn, terwijl ik me nog steeds heel vaag in mijn hoofd voel. Ik heb verder ook geen grote pupillen meer, wat ik eerder op de dag wel had.
Op Facebook zie ik een bericht van mijn vader wat me op het idee brengt om hem eens te bellen. Ik laat hem aan de telefoon uitgebreid vertellen hoe het met hem gaat en stel af en toe wat vragen, maar betrap mezelf erop dat ik niet goed registreer wat hij precies vertelt. Hopelijk maakt hem dat niet uit en vindt hij alsnog leuk dat hij belt. Op een gegeven moment komen Danny en Johan, met wie ik in de winkel al even gepraat had, op het balkon, dus rond ik mijn gesprek af. De heren vinden het vreemd dat ik op mijn vrije dag een telefoongesprek met mijn vader voer op het balkon van mijn werk, maar lijken verder ook niks geks aan mij op te merken.
Op een gegeven moment gaan de heren weer naar binnen, en komt Francine naar buiten. Francine is een collega met wie ik wel eens drugs heb gebruikt, dus wanneer we de enige op het balkon zijn en ze mij vraagt wat ik vandaag gedaan heb, durf ik haar wel te vertellen dat ik aan de LSD ben. Het is een hele opluchting om dit eindelijk hardop te kunnen zeggen, maar vreemd genoeg gelooft ze me niet. Volgens haar zou niemand zo achterlijk zijn om op een willekeurige dinsdag, zonder tripsitter en fatsoenlijke voorbereiding aan de LSD te gaan, en al helemaal niet om dan naar zijn werk te lopen en daar te gaan kletsen met zijn collega’s. Ik zeg dat als ze het zo opnoemt het inderdaad niet heel slim is, maar dat het toch echt zo is. Ze is niet overtuigd, en we gaan terug naar binnen.
Binnen raken Francine, Danny en ik aan de praat over werk en studie, waarbij de nodige grappen gemaakt worden. Op een gegeven moment vind ik iets zo grappig dat ik volledig de slappe lach krijg. Elke keer dat ik eindelijk klaar ben met lachen hoeven ze maar één woord te zeggen en ik begin weer. Dat ik hen aansteek met lachen helpt ook niet echt mee om te kunnen stoppen. Francine en Danny besluiten op een gegeven moment weer het balkon op te gaan. Ik geef aan dat ik even wat wil drinken en er dan wel weer bij kom staan. Nadat ik gedronken heb besluit ik echter dat mijn tijd gekomen is, en dat ik naar huis wil. Zonder ze wat te zeggen pak ik mijn jas en ga ik richting huis.
Onderweg naar huis voer ik een Whatsapp gesprek met Armin, een gemeenschappelijke vriend en oud-collega van mij en Francine. Armin is eigenlijk de enige die ik ken met ervaring met LSD, en ik vraag hem hoe ik Francine ervan kan overtuigen dat ik toch echt de waarheid sprak. Nadat hij me wat gevraagd heeft over mijn trip verklaart hij dat hij me gelooft, en geeft ie me wat tips voor de rest van de dag. Ik screenshot zijn verklaring en stuur die door naar Francine. Ze reageert dat ze me inmiddels wel gelooft. Ze zei dat, toen ze me eens goed in de ogen keek, het leek alsof ‘het licht brandde, maar er niemand thuis was’. Volgens haar gedraag ik me normaal gesproken op werk ook wel eens wat vreemder dan de rest, dus zullen de andere collega’s er echt niks achter gezocht hebben.
Fase 6: Weer thuis
Wanneer ik terug in mijn kamer ben merk ik dat ook daar de visuals bijna volledig weg zijn. Ik had eigenlijk verwacht dat de trip een stuk langer zou duren, maar vind het op zich niet erg dat het klaar is. Op aanraden van Armin zet ik oude Disneyfilms op om me de rest van de avond mee af te leiden, en dat bevalt goed. Ondanks dat de visuals vrijwel weg zijn kunnen de nostalgische films nog steeds een gedachtenstroom kickstarten van associatie na associatie zodat ik de films een stuk intenser beleef dan ik normaal zou doen.
Ik heb vandaag nauwelijks gegeten maar heb eigenlijk geen honger, dus ik eet niet uitgebreid meer in de avond. Ik merk dat ik fysiek erg moe ben, en ook wat last heb van bepaalde spieren die ik door de LSD volgens mij flink aan heb lopen spannen. Ik ga dus vroeg naar bed, maar kom vrij moeilijk in slaap. Het is onmogelijk om de gedachtenstroom uit te zetten, dus het duurt nog uren voordat ik eindelijk in slaap val. In de dagen die volgen merk ik dat ik zowel fysiek als mentaal erg moet bijkomen van de trip. Af en toe lijken dingen nog te draaien of pulseren, zij het heel weinig, en het lukt me pas na een tijd weer om me goed op dingen te kunnen concentreren en informatie goed vast te houden.
Conclusie
Mijn eerste LSD-trip was veel heftiger dan verwacht, en ik had hem allicht beter voor moeten bereiden. Ik heb urenlang compleet incapabel op de bank gelegen, maar daarvoor en daarna wel kunnen genieten op zich. Op een aantal zeer korte momenten na heb ik geen angst of ongemak ervaren. Wel heb ik waarschijnlijk mazzel gehad: ik had met mijn vage hoofd gemakkelijk een ongeluk kunnen krijgen tijdens het wandelen, of in de problemen kunnen komen op werk als iemand wat door had gehad.
Aangezien de trip een hele dag duurt en redelijk naweeën heeft zal ik het op korte termijn niet zomaar nog een keer doen, maar in de verdere toekomst vast wel. Ik weet nu in ieder geval iets beter wat ik ervan kan verwachten, zodat ik daarop in kan spelen.
Geef een reactie