Salvia: een eeuwigheid van 30 minuten (tripreport)

Salvia, een heftig hallucinogeen kruid, is enige tijd populair geweest onder jongeren nadat er een serie YouTubevideo’s verscheen van iemand die salvia rookte tijdens het tuinieren. Het kruid veroorzaakt een bizarre trip en soms sterke vluchtreacties. 

Weer een nieuwe dag, de dertiende sinds ik voor de vierde keer de tel kwijtraakte. Het jaar is 2014 en zoals gewoonlijk rinkelt het er op los. Gezichten stromen naar binnen en vertrekken weer. Soms met niets, vaak met een lotsverwant, nog vaker met een halve stamboom. Ondertussen zit ik nog steeds geforceerd de kat uit de boom te kijken. Een tweetal jongens vraagt iets aan de man bij de balie. Hij wijst en ze lopen onze kant op, mijn kant. ‘x5, x10, x20, x30, wat doen we?’ spreekt de lange. ‘Ik weet niks, man. You call it. Wie gaan het allemaal doen?’ Kies mij. Ik ben goed opgedroogd. ‘Vijf doen dan maar?’ Niet alweer… ‘Cool.’ Mijn buur wordt meegenomen richting de toonbank en laat een spottend spoor achter. Net als er afgerekend gaat worden springt de kortere op. 

‘Ah, fuck it, we doen tien. Wacht!’ Hij snelt zich naar mij toe en plaatst mijn naaste terug alvorens mij van mijn plek te grissen. Eindelijk. Al dat wachten maakt van Salvia een bitter blad. 

De lijst van geestverruimende, verdovende en stimulerende middelen die dat weekend gebruikt werden was lang, maar mijn naam stond er niet tussen. Dus broedde ik verbitterd door in het duister van een verstopte onderla. Een half jaar later, hoorde ik die avond, werd het tijd om mij ‘te doen’. 

De grisser ontdoet me van mijn gevangenis en vermengt mijn verzuurde ruimte met een ’s avondse lentelucht. De maan en een achtertuinverlichting banen zich een weg door het donker om zeven nieuwsgierige gezichten te verlichten, met mij in hun midden.

Ik ben vrij, maar zijn verraad was al gezaaid en achter tralies wordt niets vergeten. Alsof ik nog niet genoeg van eer ontdaan ben besluiten ze me te roken. Niet voor mijn dieper inzicht, gewoon omdat ik kan. De grisser propt me in een bong, geeft me aan een van zijn vrienden en kijkt toe hoe ik verbrand. Zijn vriend spaar ik. Ik mag dan wraakzuchtig zijn, mijn eerlijkheid doet daar niet aan onder. Hij is aan de beurt. Met een gretig enthousiasme neemt hij de pijp over voordat hij gaat zitten op een tafeltje. Hij schraapt mijn maar half gebruikte resten op de grond en vult de leegte aan met meer van mij. Zijn handen trillen. Een vonk. Een smeulen. Ik verdamp. Even hang ik in limbo, dan word ik met een besluitvaardige zekerheid naar boven gezogen. Ik weet precies wat me te doen staat. Via de longen, naar de bloedbaan, door de barrière. Ik ben er. Ik bind me en voel me oplossen in zijn wezen. Intuïtief weet ik waar ik mee te maken heb: een negentienjarig, vijfenvijftig kilo wegend jochie, dat geen idee heeft waar hij aan begint en omgeven is door een groep vrienden die eigenlijk louter goede kennissen zijn. Ik neem hem over en verlies mijzelf. 

Hoe een eeuwigheid überhaupt zo kan aanvoelen snap ik niet, maar ik open mijn ogen en dat is wat er achter mij ligt. Een eindeloze slaap. Wanneer ik ben gaan slapen is mij vreemd. Alles is nu vreemd. Ik zweef boven de grond, een aantal hoofden onder mij. Ik kijk door het raam de woonkamer in, mijn beeld is gekanteld en ik kan niet bewegen. Ik zou ook niet weten hoe. In de verte hoor ik ze vanuit mijn binnenste tot me spreken. 

‘Hij zit vast.’ ‘Hoe lang al?’ ‘Dit is slecht.’ ‘Hij zit vast.’ ‘Wat moeten we doen?’ ‘Iemand bel z’n ouders.’ ‘Zit hij er nog steeds in?’ 

Nu schreeuwen ze. ‘Hoe lang al?’ ‘Hij zit vast.’ ‘Hij komt er niet meer uit.’ ‘Bel een ambulance.’ ‘Hij gaat bad.’ ‘Nog steeds?’ ‘Hij zit vast.’

Onder een hoek van negentig graden zie ik mijn ouders in de kamer staan. Terwijl ze naar me wijzen praten ze gebarend met elkaar alsof het een stelling betreft. 

Als de brancard de ruimte betreedt begint mijn moeder te huilen. Mijn vader slaat teleurgesteld een arm om haar heen. Ik spartel met de kracht van een blauwe vinvis die uit het water probeert te breken en schreeuw alsof er iets ondergronds gewekt moet worden, er gebeurt niets. De stemmen blijven zich herhalen. Ik zit vast. Ik zit vast. Ik zit vast. Ik kom hier nooit meer uit. Dit is voor eeuwig. 

Eerst hoor ik ze, de stemmen. Ik probeer met ze te communiceren maar kan alleen nog maar mompelen. Op een gegeven moment is mijn gemompel verstaanbaar genoeg dat zelfs ik het begrijp. Ik vraag wat er is gebeurd. Blijkbaar ben ik out gegaan. Als ik informeer naar een hoe lang krijg ik een kleine tien minuten te horen. Ik besluit te weten dat ik naar boven moet, weg van hier, naar een bed om me in te verschuilen. Heel wat geknipper en gedoezel later sta ik versuft op. Ik word opgevangen voor ik om kan vallen. De vragen of het wel gaat beantwoord ik met een verward gemurmel. Ik kruip naar de trap en sleep mezelf de treden op. 

Salvia Divinorum… drug… duurt.. 30-60 minuten.. max.. okay.. kwartier geleden.. dus een uur.. dan ben ik cool.. dan is het sowieso goed..

Ik moet zo snel mogelijk weg van die ervaring. Nog nooit heb ik zo’n angst gevoeld. Eenmaal aangekropen bij de zolderkamer hijs ik me het bed in. Ik wikkel me in en verstop me onder de dekens. Het voelt net als vroeger, als die keren dat mama je gegil midden in de nacht was toegesneld om je ervan te verzekeren dat er geen skeletten achter je voeteneind schuilde. Je kreeg een kus en een extra strakke deken om je heen. Met gesloten ogen knijp je hem met beide knuistjes vast en je voelt je veilig voor het gevaar daarbuiten, terwijl het al die tijd al in jou zat. 

Ik was – ook al dacht mijn onwetende zelf toen van wel – niet in the right state of mind om psychedelica te doen, althans, niet zo’n heftige variant. Mijn door nurture doordrenkte nature is al gevoelig voor psychoactieve ervaringen – middelen, gedachtegangen, etc. Onverstandig dus om nota bene salvia in een semi-a-relaxede setting te nuttigen (de reden van zijn imperfectie lag in retrospect ook verstopt in mijn onderbewustzijn). Met een psyche (set) waarvan het onderbewuste nog vol zat (zit) met drek en knopen.