Na bijna twee jaar zoeken had ik eindelijk iemand gevonden die me een beetje 2C-T-7 wilde geven. Ik kreeg 50 milligram zodat ik samen met een vriend deze ‘Magical Half-Dozen’ kon uitproberen.
Lees ook onze Gids voor bewust gebruik van nieuwe drugs
Ik ben al geïnteresseerd in deze stof sinds ik hoorde dat Alexander Shulgin zes ‘fenetylamines’ heeft uitgekozen die, volgens hem, het best zijn. Een van die stoffen, 2C-T-7, is alleen heel moeilijk te verkrijgen. Na bijna twee jaar zoeken had ik nog geen dealer gevonden die het spul kon slijten.
Ik sprong dan ook een gat in de lucht toen ik eindelijk een ponypackje met het witachtige poeder in mijn bezit had. We hadden een mooie zonnige zondagochtend uitgekozen om deze moderne klassieker eens uit te gaan proberen.
Voordat het zover was, moesten we eerst een paar dagen op ons dieet letten. Van 2C-T-7 wordt verwacht dat het MAOI-eigenschappen heeft. De drug blokkeert een enzym in je lichaam dat bepaalde eiwitten afbreekt. Daarom moet je het eiwit tyramine, dat in dierlijke en gefermenteerde levensmiddelen zit, een tijdje uit je dieet bannen. Anders krijg je last van (gevaarlijk) hoge bloeddruk.
Binnenwalsen
Op de bewuste zondagochtend komt Henk om 11.00 uur mijn woning binnengewalst. We laten er geen gras over groeien. Ik gooi de inhoud van de ponypack op mijn weegschaal. Met wat schrapen kom ik net over de 45 milligram heen. Precies de helft daarvan geef ik aan mijn maat, en de andere helft neem ik zelf. We lossen het poeder op in een glas water en gooien het snel naar binnen. “Nou, ik ben benieuwd”, zeg ik.
Het duurt niet lang voordat de eerste effecten merkbaar worden. Misschien dankzij mijn lege maag beginnen de eerste effecten al na een kwartier tot een half uur na inname op te spelen. Het begin is erg subtiel. Vooral mijn buik begint te rommelen. Het voelt een beetje alsof er een flinke diarree aan zit te komen. Dan maar naar de wc, nu kan het nog.
Op het toilet merk ik dat mijn reactievermogen flink vertraagd is. Coördinatie verloopt ook een stuk minder soepel. Ik ben een beetje in de war en ik snap niet meer helemaal in welke volgorde je alle handelingen ookalweer moet doen. Normaal gesproken is naar de wc gaan niet zo verwarrend. Maar deze keer laat ik bij het afvegen, per ongeluk, de wc-rol in de pot vallen. Kut.
Fietsen naar het bos
Terwijl ik mijn ongelukje verzwijg, maken we haast om het huis te verlaten. We springen op de fiets en rijden richting het bos vlakbij het Mediapark in Hilversum.
Ongeveer een uur na inname zijn we aan het struinen over smalle bospaadjes. De fietsen hadden we ergens aan een boom gebonden. Vanaf dat punt zijn we redelijk doelloos kriskras door het bos heen gelopen. Het valt me op dat er in mijn gezichtsveld maar weinig gebeurt. Ik ben weldegelijk onder invloed. Maar het is een space zoals ik nog niet eerder had meegemaakt. Als ik het zou moeten vergelijken, dan komen 2C-T-21, 2C-B-FLY en 2C-E het meest in de buurt. Maarja. Bijna niemand heeft ervaring met die stoffen. Dus dan weet je eigenlijk nog niks.
Ik zal een poging doen om het uit te leggen. Net als met 2C-T-21 voelde ik een soort soepele, maar vage, space. Er zit een entactogene kant aan het gevoel. Het is een soort innerlijke kalmte. Je zou kunnen zeggen dat het de rust is die je voelt als je eventjes helemaal jezelf kan zijn. Maar het is zeker niet de knuffelige en übersociale space die je van MDMA krijgt. Paradoxaal genoeg heerst er naast de stimulatie en de innerlijke kalmte ook een soort verwarring, zoals ik op de wc had. Bewegingen van mijn armen voelen een beetje vertraagd aan. Alsof ik pas een halve seconde na de bewegingen het signaal binnenkrijg.
Om het even samen te vatten: 2C-T-7 heeft entactogene eigenschappen, maar voornamelijk een psychedelisch effect. Om het simpel te houden: het is zegmaar de middenweg tussen 2C-B en MDMA. Misschien heb je dan een idee.
Terwijl we door het bos lopen komen er af en toe vlagen waarop ik het heel warm heb. Tijdens zo’n vlaag word ik ook een beetje misselijk. Maar als ik een slok water neem en eventjes mijn vest uittrek dan gaat het wel weer.
Deze drug is echt gemaakt voor landschappen
We kwamen bij een grote open plek in het bos. Hier wordt het pas echt duidelijk. “Deze drug is echt gemaakt voor landschappen”, zegt Henk. En hij heeft helemaal gelijk. Op de krappe bospaadjes lijkt het net alsof we geen visuals hebben. Maar pas als we een open landschap zien met hoge bomen op de achtergrond, wordt de pracht van dit spul echt duidelijk. Alle kleuren lopen, heel subtiel, door elkaar heen. Er is een soort samensmelting van verschillende vlakken. Op die manier lijken de bomen heel soepel over te lopen in de voorgrond. Alles lijkt verbonden met elkaar te zijn.
Om je een idee te geven. De grafisch artiest Symmetry Invisioned geeft een goede impressie van het visuele effect op landschappen. Wat ik zag was alleen iets minder intens.
De zon schijnt fel op de kale landschappen in het Hilversumse bos. Als het zonnetje zo schijnt dan valt echt op dat kleuren echt veel feller binnenkomen dan normaal gesproken het geval is. Gras krijgt een goudgele kleur. Het groen van bomen lijkt bijkans uit de bladeren te springen, zo helder is het. Het is in ieder geval prachtig.
Terug naar huis
We lopen de hele middag alle kanten op door het lapje bos naast het Mediapark. Met mijn richtingsgevoel lijkt weinig mis te zijn. Maar aan het einde van onze wandeling ben ik toch een beetje kwijt waar we onze fietsen precies hebben achtergelaten. Het kost wat zoekwerk; maar uiteindelijk belanden we weer bij de boom waaraan we onze fietsen hebben gebonden.
Als we terug zijn ploffen we genoegzaam op de bank. Zo. Even rust. Ik zet wat rustige muziek (Carbon Based Lifeforms) op. Het is inmiddels zes uur geleden dat we de 2C-T-7 innamen. Maar als ik naar de computer loop valt me op dat mijn visuals zo’n lege witte muur toch nog flink doen veranderen. Lijnen worden op subtiele wijze verbogen. Het zijn vooral de kleuren die overal vanaf lijken te spatten.
Nog maar even een ballonnetje lachgas proberen. We zijn er nu toch. De ballon klapt er wel lekker in. Het is weer de klassieke lachgastrip; alsof de tijd ineens achter is gaan lopen en in schokken het verschil weer even probeert in te halen. De 2C-T-7 geeft in ieder geval lekker zijn eigen draai aan de lachgas.
De rest van de avond zitten we in mijn kamer een beetje te praten en bong te roken. Tegen het einde van de trip begint er langzaam een bekende hoofdpijn op te zetten. Spieren aan de zijkant van mijn hoofd, ter hoogte van mijn slaap, trekken zich trillend samen. Die spieren gaan steeds strakker staan en verkrampen beetje bij beetje. Dat veroorzaakt de typische zware hoofdpijn zoals je wel vaker voelt na 2C-x.
’s Nachts blijkt het moeilijk om te gaan slapen. Ik lig zeker tot 01.30 uur wakker voordat ik eindelijk wat slaap kan vatten.
Volgende dag
De dag na de trip moet ik gewoon weer werken. Ik sleep mezelf uit bed, drink wat koffie en slik een paracetamol tegen de hoofdpijn waar ik nog altijd last van heb. Werken gaat wel, maar niet van harte. Ik voel me moe, uitgewoond en gewoon niet helemaal geconcentreerd. Maar ik heb ook geen zware kater.
De hele dag tijdens het trippen heb ik maar weinig gegeten. Af en toe stampte ik wel een nootje of een stukje gedroogd fruit naar binnen. Maar met plezier ging het niet. ’s Avonds hebben we soep, brood en salade gegeten. Ik kreeg het met moeite naar binnen. Henk had er minder problemen mee. Hij at graag de overgebleven restjes op.
Ik heb tot wel twee dagen na de 2C-T-7 hoofdpijn gevoeld. Ik denk dat de hoofdpijn mede zo lang duurde omdat ik veel te weinig heb gegeten en gedronken tijdens deze dag. Paracetamol leek gelukkig goed tegen de hoofdpijn te helpen.
De hele week na de drug heb ik nog heel lichtjes visuals gezien. Als ik een joint rookte leek het in mijn gezichtsveld net alsof ik weer aan het trippen was. Eventjes was ik bang dat ik langdurig last zou krijgen van HPPD. Maar na een week is alles weer terug naar baseline. Misschien blijft deze stof nog lang in je systeem rondzingen.
Extensie en commentaar
Smartshops verkochten 2C-T-7 rond de wisseling van het millennium onder de naam ‘Blue Mystic’. Ik heb er nog eens over zitten denken of ik dat een geschikte naam vind. Het mystieke deel snap ik op zich wel. 2C-T-7 heeft een soort vage psychedelische space die moeilijk in woorden te vatten is. Waarschijnlijk zijn de effecten van de drug moeilijk te omschrijven omdat die precies op het snijvlak liggen tussen entactogeen en psychedelisch.
Ik denk dat de beste vergelijking van 2C-T-7 is dat het een soort middenweg is tussen de effecten van 2C-E en MDMA. De psychedelische kant van ‘Blue Mystic’ is veel minder intens en dwingend dan 2C-E, maar de visuals komen wel aardig overeen. Tegelijkertijd heeft 2C-T-7 een kleine vlaag van de innerlijke kalmte van MDMA, maar dan zonder enige verhoging van empathische gevoelens.
Het is natuurlijk moeilijk om op basis van één ervaring een eindconclusie te geven over een stof. Maar ik ben blij dat ik even heb mogen dansen met deze mysterieuze schoonheid.