Ik wilde al lang een keer ayahuasca doen, maar twijfelde erg over de setting. Commerciële partijen bieden gebruik van aya aan voor prijzen die vaak niet misselijk zijn. Wat je ervoor terugkrijgt, varieert. Ik had vertrouwen gekregen in Taito Florito, een ervaren sjamaan met goede referenties.
Door Anoniem
De bijeenkomst was in een grote zaal. Voorin was een soort podium ingericht voor de dienstdoende sjamaan Taita Florito en zijn helpers, omringd door kruiden, muziekinstrumenten en flessen. In de zaal verspreid lagen circa 12 matjes met dekentjes. De zaal was aanvankelijk licht, maar dat werd tijdens het ritueel gedempt. Gedurende de hele ceremonie zong Taita Florito (chanten, ook te vinden op Soundcloud onder zijn naam), waarbij hij zich begeleidde met muziekinstrumenten of het geritsel van een bosje kruiden dat hij ritmisch op en neer bewoog.
Een voor een werden de deelnemers naar hem toe geroepen om een portie yagé – ayahuasca dus – te nemen. Ik had me geestelijk voorbereid op de smaak, die naar verluidt enorm smerig was. Eigenlijk viel dat alles mee. Het smaakte naar aarde, met zurige ondertonen van de citroen in het mengsel. Geen probleem, ik kreeg het makkelijk weg. Ging zitten en wachtte. In gedachten verwelkomde ik ‘moeder Aya’, nodigde haar uit kennis met me te maken. Het begon met een onmiskenbaar heen en weer wiegen. Meer het gevoel dat ik gewiegd werd, dan dat ik het zelf deed. Eerst van voor naar achter, toen van links naar rechts. Het was een aangenaam gevoel – alsof je in een wiegje lag dat heen en weer geduwd werd.
Geen aandrang om over te geven of naar de wc te gaan. Overgeven en diarrhee komen vaak voor. Het wordt vaak gezien als onderdeel van het hele proces en als reinigend. Die nacht ging ik drie, vier keer naar de wc, maar alleen voor een ‘nummer 1’. Prima, wat mij betreft. Om mij heen viel het overgeven wel mee. Ik hoorde zo nu en dan mensen mompelen of jammeren, maar over het algemeen had ik het idee dat iedereen rustig was en vooral in zichzelf gekeerd bezig was. Pas later hoorde ik dat de begeleiders hard hadden moeten werken om sommige mensen te helpen bij het proces dat ze doormaakten.
Het begin
Nog tijdens het wiegen kwamen de andere ervaringen. Ik had mijn ogen gesloten. Langzamerhand kwamen er caleidoscopische beelden, bewegende muren van fractals en spiralen, golvende geometrische patronen waar soms gezichten uit opdoken. Niet zozeer dierlijk of alien, maar wel vreemd en onbekend. Als ik mijn ogen opende, verdwenen de visuals. Als ik ze sloot, waren ze er direct weer. Al snel kwam ik in een dromerige toestand, waarin allerlei dingen gebeurden. Korte filmpjes, verhaallijnen, sommige spontaan, andere als antwoord op een vraag.
Het kostte me in de voorbereiding moeite een ‘intentie’ (speciale vraag) te kiezen. Want wat als ik de ‘verkeerde’ vraag stelde? Misschien was een andere vraag wel veel belangrijker op dat moment in mijn leven. Ik besloot niet zozeer een vraag te stellen. Ik koos een soort chant: neem mijn (emotionele) pijn weg, heel mij, bescherm mij. En ging ervan uit dat de rest wel vanzelf zou komen. Het antwoord op het eerste verzoek (neem mijn pijn weg) kwam snel en direct: ‘het is niet aan mij jouw pijn weg te nemen. Het is JOUW pijn, je moet hem ondergaan en ervan leren. Dit antwoord kwam niet als visual, als plaatje of vertelling, maar in woorden. Bovendien was direct duidelijk dat die pijn (de hele ervaring die eraan gekoppeld was) niet zozeer als negatief werd gezien, maar bijna als een geschenk: een mogelijkheid om te groeien. Al zou het mogelijk zijn geweest die weg te nemen, het zou niet wenselijk zijn. Feitelijk zou me eerder iets goeds (een leerproces) worden afgenomen.
Relatie
Ik voelde hierna de eerste en enige onaangename sensatie die ik tijdens deze ceremonie had. Ergens in mijn rug kwam een intense pijn op. Het was een heel specifieke plek. Na een tijdje verdween deze pijn. Nieuwe pijntjes kwamen op, op verschillende plekken in mijn mond. Linkerkaak. Rechterkaak. Het werd een zware, diepe pijn, alsof iemand mijn kiezen in een klem zette en eraan rukte. Alsof ik in een tandartsstoel zat en een behandeling onderging. Die gevoelens verdwenen en maakten plaats voor visioenen. Ik vroeg me af waarom ik zo’n moeilijke relatie heb met mijn dochter. Al vijftien jaar lukt het me niet te voelen dat ze van me houdt en hoe meer ik probeer haar te laten zien dat ik van haar hou, hoe meer ze zich van me verwijdert.
“Het is alleen een omhelzing, maar voor degene die het ondergaat, kan het voelen als verstikkend”
Aya liet me een beeld zien van een enorme buis die zich tot in de hemel uitstrekte in een surrealistisch landschap van intense tinten roze. Alles, ook de buis, zag er organisch uit, hoewel het niet duidelijk was wát precies – plant, dier, iets er tussenin? rondom de buis begon vanuit de grond iets te groeien. Een net vormde zich, van in elkaar grijpende bloedrode aderen. Al snel bedekte het net de hele buis. Daarna kwamen er woorden. ‘Het is alleen een omhelzing, maar voor degene die het ondergaat, kan het voelen als verstikkend’, zei de stem.
Op dat moment realiseerde ik me wat ik zag. De buis, een boom. Het net dat zich erom heen sloot, de liaan. Aya zelf wordt gezien als vrouwelijk, als moeder. Ayahuasca bestaat uit twee componenten, waarvan de belangrijkste de liaan is die DMT bevat. Zij was het netwerk van aderen dat om de boom groeide. Zij omhelst de boom en heeft niet de intentie om te verstikken, maar zo kan het voor de boom wel voelen of uitpakken. Mijn dochter was de boom. Ik de moeder/liaan.
Loslaten
Natuurlijk was het niet de eerste keer dat ik hoorde dat ik mijn dochter ‘vrij moest laten’, naar mij toe moest laten komen in plaats van naar haar toe te gaan etc. etc. Maar zo’n boodschap krijgen onder ayahuasca is heel anders. Vergelijk het met een kind dat zich dreigt te branden aan de kachel. Je kunt zéggen dat het pijn gaat doen. Of je kunt de hand van het kind er op leggen. Ayahuasca voelt alsof je hand erop gelegd wordt. Je hóórt het niet alleen, maar ervaart het ook direct. Daardoor komt de boodschap tien keer beter binnen.
Later kreeg ik nog een boodschap die over mijn dochter ging. Onaangekondigd en ongevraagd, dit keer. Ik zag lagen gaas, zo dun als vlindervleugels, die een soort hutje vormden waarbinnen mijn dochter zat, ineengedoken en weggestopt als een tere bloem in een beschermende cocon. Aya gaf me weer een boodschap: ‘wees zacht voor haar, want ze is kwetsbaar, maar ze heeft nog steeds je steun nodig. Je uitdaging is om haar te steunen zonder haar met je liefde te verstikken.”
Begeleiding
Ik opende mijn ogen en zag dat de kamer tot leven was gekomen. Aan mijn linkerkant hing een doek vanaf het plafond. Een prachtige doek. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Nu was de doek verdwenen. In plaats daarvan was op die plek een duizendbladige lotus te zien. Ook het gordijn achter taita florito was verdwenen. Achter hem was nu een muur met een afbeelding van hemzelf. Iemand begon hang drum te spelen, of iets wat daarop leek. Een van de figuren op de matrassen stond op en begon te dansen. Ze leek heel klein en tenger. Boven haar hoofd hing jadegroen licht, golven jadegroen volgden haar bewegingen.
Ik sloot mijn ogen weer en dacht aan mijn moeder, die een hard leven had gehad en alweer enkele jaren gestorven is. Ik zag een witte leren koffer met rode voering; dat koffertje had ik al jaren in mijn bezit. Mijn moeder kocht het in Parijs, waar ik enkele jaren met haar gewoond heb, en het reisde met ons mee naar Nederland toen we terug gingen. Het herinnert me altijd aan de moeilijke tijd die zij daar doormaakte. Ik voelde tranen over mijn wangen rollen. Maar dat verdriet verdween toen ik een visioen kreeg: dat van mijn moeder als jong meisje, lachend en gelukkig.
“Ik voelde tranen over mijn wangen rollen”
Plompverloren kwam er een ander beeld: een prijs, een onderscheiding met een oorkonde waarop de kwaliteiten van de drager werden aangeprezen. Heel overdreven; ‘voor de beste’, ‘voor de grootste’ , etc. Alles in zilveren glitterletters. En weer een stem: “Geef dit maar aan je ex, wens hem al het beste en zeg hem gedag”, zei de stem, op licht ironische en geamuseerde toon. Ik dacht aan mijn huidige relatie en aan een gezamenlijke toekomst (of niet?). Ik had geen duidelijke vraag gesteld, maar ik kreeg er toch een. Aya liet me een eindeloze gang zien, met ontelbare deuren die erop uitkwamen aan beide kanten. De gang van de keuzes. Elke deur leidde naar een andere gang met ontelbare deuren, en elke deur stond voor een keuze. Mijn toekomst, de gangen, de deuren lieten me zien hoe elke keuze de weg opende naar nieuwe mogelijkheden en andere mogelijkheden uitsluit. Aya zei: ‘Ik kan je de toekomst niet voorspellen, want jij schept zelf elke minuut van je leven je toekomst. Jouw toekomst wordt bepaald door wat jij nu doet.”
Mijn twaalfjarige zoon verscheen voor me, warm en vriendelijk, liefhebbend. Ik besefte hoeveel ik van hem houdt. Het voelde warm. Taita riep mensen naar zich toe voor een tweede keer aya. Iedereen die nog geen connectie had gekregen met Aya, of dieper wilde gaan, werd uitgenodigd te komen. Ik besloot niet te gaan. Ik was verbonden en wilde de ervaring koesteren die ik had, zacht, zoet, liefdevol. Om me heen zakten mensen dieper weg in trance of begonnen in slaap te vallen. Taita zong, maakte muziek, liep langs de mensen en gaf sommige extra aandacht. De geluiden waren aangenaam en kalmerend.
Langzamerhand namen de effecten van de aya af. Van intens en betekenisvol werd de ervaring dromerig en nam de behoefte om te slapen toe. Maar echt slapen deed ik niet. De volgende morgen, afgezien van slaapgebrek, geen enkele negatieve nawerking. Intens gevoel van uitgerust zijn, in emotionele zin.
Geef een reactie